Ik ben niet van de vakantieparken. Enthousiaste reclames waarin Strandpark de Zeeuwse Kust zichzelf aanprijst, gaan dan ook volledig aan me voorbij. Het dicht op elkaar geplakt zitten, het burgerlijke praatje over de (altijd te laag gesnoeide) heg, de chloordampen uit het zwemparadijs die lustig alle ruimtes weten te bereiken waar er gegeten kan worden, het mag mijn deurtje voorbij gaan. Mijn feelgood-mood verdwijnt op dergelijke locaties als sneeuw voor de zon.

Al lang geleden heb ik dit soort vakantieplezier dan ook van me afgeschud. Liever geen vakantie dan mijn vrije tijd doorbrengen in zo’n verbazingwekkend snel uit de grond gestampt verzekerings-pretpark. Waar iedereen op dezelfde fietsen rijdt, uni joggingbroeken draagt en hordes krijsende kinderen met zich mee zeult.

Toch bracht ik er afgelopen week noodgedwongen even door. Nee, geen week, zelfs geen dag, ik was er slechts 45 minuten. En ik moet mijn vooroordelen bijstellen: het viel allemaal best mee.
Na een uitermate kil fietstochtje langs de oevers van Schouwen-Duiveland doemde daar strandpark De Zeeuwse Kust op. Een fata morgana in het weidse Zeeuwse landschap. Ik had ondertussen een blauw-paarse kleur aangenomen en droomde al vele kilometers van warme choco en roodgloeiende vuurkorven.

Strandpark de Zeeuwse Kust

Vakantiepark of niet, Man moest mee naar binnen om in het restaurantgedeelte – strand café DOK – iets warms te nuttigen. Was ik bevangen door de kou? Was ik het zelf die direct bij binnenkomst “leuk” dacht?

Yes, een grote, brandende open haard direct bij binnenkomst. Nonchalant ogende zitbanken eromheen. Zwarte vloer en dito wanden. Steigerhouten tafels met rieten stoelen. Ruimtelijke indeling. Het beviel me wel. Na de thee werd ik langzaamaan weer een gewoon levend mens i.p.v. het op automatische piloot functionerende wezen van kort daarvoor. Mijn bewustzijn hernam zijn bekende plaats. Dus onderwierp ik ook de rest van het gebouw aan een kritische blik. Ja, de chloorwalmen bereikten ook hier mijn neusgaten, maar toen had ik het zwembad al in het vizier. In het restaurant niets geroken. Ik zag een kinderbios gevuld met jeugdige joligheid, een dartel kreateam, een vervaarlijk uitziende binnenspeeltuin, een zielloos winkeltje, kortom de bekende items in een dergelijk oord.

Misschien lag het aan mijn onderkoelde bewustzijnsniveau, misschien zijn de tijden van weleer ten goede gekeerd. Feit blijft dat ik in ieder geval het restaurantgedeelte van dit vakantiepark als prettig heb ervaren. Over de kwaliteit van het eten kan ik geen oordeel vellen. De lunchkaart liet panini’s zien, evenals leuke maaltijdsalades. Op de grote kaart zaken als Vitello Tonato, gewokte mosselen en fruit de Mer. Verder een aantal vegetarische gerechten. De moeite waard om een keer te gaan proberen.