Rustige dag vandaag. Buiten sombert het; het is kil en nat. De morgen is gevuld met huishoudelijke werkzaamheden van allerhande aard. Vanaf drie uur heb ik me diep weg genesteld in mijn favoriete leeshoekje met twee recentelijk  aangeschafte delen Geheim Dagboek van Hans Warren. Verse thee en knapperige cantuccini koekjes binnen handbereik. De meeste Dagboeken heb ik opgeduikeld op boeken- of rommelmarkten. Afgezien van het eerste deel (1939-1941) heb ik de hele reeks compleet.

Geheim Dagboek

Hans Warren was Zeeuw, afkomstig uit Borsele, in zijn latere leven verhuisde hij naar Kloetinge, een kleine deelgemeente, die gezellig tegen Goes aanschurkt. Ik kwam hem regelmatig tegen. Een grijze, onopvallende man, gekleed in een regenjas, een ietwat aarzelende tred. In 2001 stierf Warren, oud en ziek, met een in verval geraakt lichaam, maar nog steeds met een fenomenale geestkracht. Tot de allerlaatste minuut blijft hij loepzuiver observeren en scherp formuleren. Nooit heeft hij het  geschuwd om zijn seksuele geaardheid – de herenliefde – expliciet weer te geven in zijn dagboeken. Zonder enige vorm van scrupules beschrijft hij zijn liefde voor beeldschone, fraai gevormde jongens.

Warren’s oeuvre, met name de serie Geheim Dagboek, is een genot om te lezen. Zijn poëzie is indrukwekkend, evenals zijn korte novelles, maar het meest belangwekkend zijn toch wel de Geheime Dagboeken. Ik houd van de enorme diversiteit aan onderwerpen in zijn dagboekfragmenten. Zo afwisselend als het leven zelf, zo hinkt-stapt-springt Warren van interessant item naar item. Deze man is een groot natuurliefhebber, al op jonge leeftijd herkent hij de roep van de tjif-tjaf en de vleugelslag van de wielewaal. Misschien heb ik het aan hem te danken dat ik me meer en meer ben gaan interesseren voor de natuur om me heen. Vogels, bloemen, vlinders, sinds Warren over de zwartkoptuinfluiter schreef, wil ik ook de namen erachter weten.

Verder heeft Warren een passie voor kunst, met name Afrikaanse beeldhouwkunst. Als het hem eenmaal financieel voor de wind gaat, kan hij het zich permitteren zich omringd te voelen door artistieke juweeltjes. Bijna dagelijks streelt hij liefdevol het houten of stenen oppervlak van deze objecten. Ook de muziek van Scarlatti heb ik, mede door Warren’s enthousiasme, leren waarderen.

Hans en Mario, de lekkerbekken

En later, als hij Mario Molegraaf ontmoet en ze besluiten samen gaan te wonen aan het Pykeswegje, worden ook de culinaire uitspattingen tot in detail omschreven. Ze werken hard en leven er goed van. Dure wijnen en de meest exclusieve ingrediënten schaffen ze aan bij ISPC (de huidige Hanos), eenmaal thuis bereidt Warren hiermee uiterst luxueuze maaltijden, die de beide mannen vol overgave nuttigen. In de laatste vijf jaar van zijn leven, is hij recensent voor het blad Lekker. Alle veelvuldige bezoeken aan sterrenrestaurants worden in die tijd opgetekend in kritische rapporten, welke daarna gepubliceerd worden in de jaarlijkse uitgave van het culinaire blad.

Achter de enigszins schuchtere, kleurloze Hans Warren blijkt niet alleen een getalenteerd schrijver te zitten; hij weet mij met zijn uitvoerige verhandelingen over kunst, natuur én lekker eten, telkens weer  vele uurtjes te boeien.

Dagmenu: aardappeltjes, spercieboontjes (uit Marokko) en een biefstukje