Vandaag is het dan eindelijk zover. Volgens de botenbouwer is alles piekfijn uitgevoerd en is ons bootje vaarklaar. De opdracht om naar mijn specifieke wensen te ontwerpen en te bouwen is inmiddels twee volle jaren geleden gegeven. Damen/Amels staat al vele jaren bekend om hun luxueuze uitvoeringen, dus was de keus gemakkelijk gemaakt. Het heeft wel heel wat overlegsessies gekost om het 85 meter lange jacht precies zo afgewerkt te krijgen als ik in gedachten had.

De in marmer uitgevoerde jacuzzi bleek achteraf het probleem niet te zijn, het zwembad met de handgemaakte mozaïektegels evenmin, maar de wenteltrap met glazen treden en het splitlevel loungedek blijken een forse meerprijs op te leveren. Dat moet dan maar. Als het over de kop kan, kan het ook over de staart. Het leven is te kort om jezelf niet wat luxe en comfort te gunnen. Ik ga ervan uit dat jullie er precies zo over denken, toch?

Niet? Echt niet? Kijk, daar ben ik dan heel erg blij om, want het leven is naar mijn stellige overtuiging bedoeld om naar andere waarden te streven dan louter en alleen naar materiële zaken. Natuurlijk koop ik ook vaak genoeg dingen waar ik gelukkig door denk te worden, maar de laatste jaren is mijn uitgavenpatroon toch drastisch geslonken. 

Het jacht hierboven is dan ook van een of andere welgestelde sjeik uit de Verenigde Arabische Emiraten, vermoed ik.  Niet van mij in ieder geval. Ik zou me bij zoveel decadentie ook zeker niet prettig voelen. Met een doodgewone dag kan ik al heel erg in mijn nopjes zijn, daar heb ik echt geen met paarlemoer ingelegde trapleuningen of een diamanten Rolex voor nodig. Als ik diezelfde dag weet door te komen zonder schokkende catastrofes ben ik al blij. Of tevreden, het is maar net hoe je het noemen wilt.

Tevredenheid

Volgens Wikipedia is tevredenheid een ervaring die noch van bijzonder gunstige omstandigheden, noch van uitzonderlijke gemoedstoestanden afhankelijk is, maar bestaat bij de gratie van de houding die men tegenover de werkelijkheid inneemt. Daardoor kan zij meer gelijkmatig en tegelijkertijd meer bestendig zijn dan geluk. Het zijn niet de omstandigheden die tevredenheid teweegbrengen, het is de instelling van het individu die haar veroorzaakt. Men is niet zozeer tevreden met iets, als wel met de situatie als geheel, of zelfs tevreden onafhankelijk van de wisselingen in die situatie: men aanvaardt de situatie en ondergaat haar als aanvaardbaar.

Zweverige praatjes? Natuurlijk! Voor de pragmatici onder ons. Of voor al die personen die geen of weinig besef hebben waar ze mee bezig zijn of welke plaats ze in dit ondermaanse willen innemen. Daar is geen kruid tegen gewassen. Dit soort lieden doen geanimeerd mee in de jachtige ratrace van onze high-tech verworden samenleving, desnoods tot ze erbij neervallen. In hun vliegende vlucht trekken ze alles en iedereen naar zich toe, om zich op die manier een (pseudo-)status toe te eigenen van eigentijds, welgesteld en vooral bijzonder intelligent. Dat ze daarmee slechts een elitaire zelfingenomenheid tentoonstellen, zie ik alleen. Zij kennelijk nooit.

Dan is er nog de andere groep: de Happinezpopulatie. Zij dartelen op hun teenslippers rond in een altoos jolige wereld, richten hun levensgrote Boeddha zorgvuldig naar het Oosten, terwijl ze blijmoedig de zelfgebakken chiacrackers met pompoenpittenpasta naar binnen werken. Je kent ze vast wel. Bij hen heeft geluk de spirituele lading gekregen van genoegen nemen met weinig, geen vormvaste dromen of fantasieën nastreven, vooral niet te hoog willen reiken, en zeker geen materie willen vergaren. Kortom: jezelf een soort van zielige armoedestatus aanmeten, in complete harmonie met jezelf en de rest van de wereld. Dat is dan meteen weer de andere kant van het verhaal. 

In het midden

Zelf probeer ik mijn hele leven al het midden te bepalen. Niet teveel, niet te weinig van alles. Toegegeven, als het gaat om eetplezier lukt me dat (nog steeds) heel moeilijk, maar zoals mijn lieve pap altijd zei als ik een jeugdige misstap beging: “het geeft niet, één foutje mag”. Gun mij dat ene foutje van te vaak te lekker willen eten, lieve mensen. Mea culpa, mea maxima culpa.

En nee, ik ben er ook niet de persoon voor om vergezeld van een kopje thee, in verrukking te weg te zwijmelen als er na drie dagen regen eindelijk weer eens een aarzelende zonnestraal te zien is of wanneer half februari  het voorzichtige gekwinkeleer van de allereerste merel te horen is. Dat heeft ook voor mij een te hoog zweef-gehalte. Maar ieder mens met een gezonde dosis relativeringsvermogen en beide voeten stevig op de grond, is al een eind op weg  om zich senang te kunnen voelen. 

Laat ik het even op een rijtje zetten. Een veilig en droog onderkomen, voldoende eten om zonder lege maag naar bed te hoeven gaan, geen bedreigingen of intimidaties van buitenaf: stuk voor stuk basale elementen waar men in derdewereld- of oorlogslanden om zit te smeken. Heb je moeite om dat soort beelden te laten beklijven? Oogjes dicht dan maar en voor enkele minuten blijven focussen op het gevoel dat je druipnat van de regen met een knorrende maag toe moet zien hoe er een geweer op je gericht is. Heel geruststellend zo’n meditatie, als je na het openen van je ogen het geluk hebt in een veilige omgeving te zitten. En dat voor uren, dagen, maanden, jaren.

Minder materie

Na 63 jaar op deze aardbol rond hobbelen, geloof ik niet langer meer in de kracht van materie. Wel in het zoeken naar verbinding. Trachten te ontrafelen wat ons bindt. Waar liggen de gemeenschappelijke raakvlakken tussen jou en mij? Zoveel mogelijk franje weglaten. Hoofd- en bijzaken scheiden. De essentie zoeken in de meest triviale zaken. Geuren, kleuren, beelden, herinneringen, dromen, stuk voor stuk diamantjes die je op je pad tegenkomt. Pak ze op, bewonder en koester ze, want echt, schoonheid zit in alles. Zelfs op een heel normale zaterdag in een doodgewone straat in midden Zeeland, waar het momenteel geurt naar versgebakken brood en geurige bouillon die staat te trekken. Over tevredenheid gesproken …..