We hebben het weer gehad. De oliebollen. Het vuurwerk. De veel te langzaam voortschrijdende tijd. De gezapigheid van het volk om mij heen. Ik kan altijd eerlijk tegen je zijn, hè? Oké, dan zeg ik luid en duidelijk: gelukkig! En ik meen het, recht vanuit mijn hart.

Caspar, Melchior en Balthasar zitten weer veilig in hun doos en de vriendelijk bedoelde kerstkaarten liggen intussen in de container voor oud papier. Alle muizenissen betreffende “what-to-eat” zijn uit mijn hoofd verdwenen. Evenals de dagelijkse zorgen betreffende het entertainen, c.q. bezig houden, van ons mam. Want ook zij is weer thuis. Een leeg huis. Een leeg hoofd. Heerlijk.

Tijd voor mezelf. Dacht ik. Ware het niet dat een tot de tanden toe bewapend legertje bacillen zich aandient en ik, bevangen door koortsige dromen, toch maar de behaaglijke, echtelijke sponde verkies boven de bank. Daar lig ik, al mijn goede voornemens ten spijt. Te zweten. En te kuchen.
Het kuchje verandert reeds na vierentwintig uren in de snerpende blafhoest van een overjarige zeeleeuw. Fijn!

En ik heb nog zoveel te doen. Ik moet de zon nog in Japan zien onder gaan. Ik moet nog zwemmen in de Stille Oceaan. Ik moet nog hinkstapspringen ……. O nee, wacht, ik zit nu even in de verkeerde droom. *snif*