Om 09.00 uur gisterenmorgen zat ik al achter mijn tikmasjien met ingebouwd geheugen. Nee, niet om dit artikel te tikken. Ik wilde een brief opstellen met daarin ferme taal, gericht tegen de over-ijverige houding van de woningbouwcorporatie waarvan ons mam een appartement huurt. Slechts vier maanden na een veel te langdradige renovatie, komen ze met een ander onzalig plan op de proppen. Mam is een zenuwinzinking nabij.

Beduusd van zoveel schriftelijke pressie, vertrekken Mam en ik naar de voorlichtingsbijeenkomst. Ik informeer of ze er ook serieus over nagedacht hebben hoeveel impact deze op handen zijnde klus heeft op tachtigplussers. “Ik kan het uitleggen”, zegt de man in de onberispelijke outfit met de ongepoetste schoenen. In zijn ogen zie ik echter een lichte wanhoop verschijnen. Na wat triviaal geneuzel over interne miscommunicatie en allerhande onderzoekrapportages, informeer ik of de betreffende man ook beleid maakt. Hij is duidelijk opgelucht. “Nee, daar krijg ik te weinig voor betaald. Ik voer ook maar uit wat me opgedragen wordt”,  fluistert hij met omfloerste stem. En ik, muts dat ik ben, krijg acuut gevoelens van mededogen met die persoon. Daar schiet Mam niets mee op, dus verman ik me. Ze zullen nog van ons horen, spreek ik op strenge toon.

Tik, tik, tik. Tikkerdetik. Tikkerdetikkerdetik. Tikkerdetikkerdetikkerdetik. Als ik lekker op dreef ben, vloeit de ambtelijke taal als een meanderende rivier uit mijn pen (c.q. toetsenbord). Dit is een lastig, doch in sommige gevallen handig overblijfsel uit mijn Betonnen Blok-tijdperk.

En dan is het plotsklaps 12.00 uur. Ik knipper eens met mijn ogen en kijk naar buiten. Tjeez, wat een schitterend weer! Ik moet nodig naar buiten. Genieten van die allerlaatste zonnestralen. En een brief posten.

Tijd vliegt. Ik kan het ook niet helpen. Als ik thuiskom, slaat de klok zes maal. Onder het motto Gezond en Gemakkelijk  bereid ik een salade met alle voorhanden zijnde ingrediënten. In het achterhoofd zit de klassieke waldorfsalade, maar het uiteindelijke resultaat heeft daar weinig meer mee te maken. Off we go …..

Witlofsalade met peer en blue cheese dressing

Ingrediënten:
100 gr roquefort (of andere blauwaderkaas)
150 ml zure room (yoghurt kan ook)
peper
citroensap4 dunne stronkjes witlof
2 stengels bleekselderij
2 conference handperen, geschild
handvol walnoten
optioneel: blokjes gerookte kipfilet

Bereidingswijze:
Doe de yoghurt in een hoge beker en doe er de verkruimelde roquefort bij. Blender dit tot een dressing. Breng op smaak met versgemalen peper.
Rooster de walnoten in een koekenpan zonder vetstof.
Snijd de bleekselderij in smalle stukjes.
Verwijder de buitenste bladeren van de witlof en verwijder de harde kern. Snijd de groente in niet al te fijne stukjes.
Snijd de peren in vieren, verwijder de klokhuizen en snijd ze daarna in blokjes.
Als je kipfilet wilt gebruiken, snijd je deze ook in blokjes.
Meng alle ingrediënten door elkaar. Bestrooi met de walnoten.

Geef de dressing er apart bij, zodat iedereen deze naar smaak kan toevoegen.

N.B. Sommige mensen geven de voorkeur aan ongeschild fruit, omdat het zo fraai oogt. Persoonlijk schil of pel ik fruit altijd. Gewoon, omdat ik weet hoeveel bestrijdingsmiddelen er in de traditionele fruitteelt gebruikt worden. In zeldzame gevallen wordt er zelfs één dag voor de pluk nog kwistig met de spuit rond gegaan. Ik hoef dat (giftige) spul niet in mijn lijf.