Op sommige dagen klinkt het zo banaal: Eetplezier. Eten is belangrijk. Het plezier er van is een tamelijk relatief gegeven. Er valt weinig te genieten als de lucht vervuld is van dampend kruit. Wanneer het gesputter van een V1 in je oren klinkt. Of stampende soldatenlaarzen boven je hoofd in een dof cadans heen en weer marcheren. Als vrijheid opeens zo ver weg lijkt.

In vrijheid herdenken

Ik weet niet hoe het voelt mijn maag te moeten vullen met ledigheid. Warmte of licht te moeten ontberen. Me nergens veilig te voelen. Ik voel geen rilling bij het gegil van het maandelijks luchtalarm. Oorlog krijgt voor mij slechts vorm in een film of een boek.

Vandaag vier ik geen vrijheid. Ik zou niet weten hoe dat moet. Ik probeer me er alleen van bewust te zijn dat het een groot goed is om alles te kunnen doen en te zeggen, zonder de dreiging te voelen van een mes op mijn keel.

En gisteren dacht ik aan alle mensen die dat mes ooit daadwerkelijk hebben gevoeld. Ik dacht aan mijn opa die in doodsangst al het eten dat hij voor zijn gezin gehaald had afgaf aan een Duitse soldaat. Ik dacht aan de neef van opa, onderwijzer en verzetsheld Johannes Anthonius de Pree. Op 5 april 1945 werd hij in kamp Mauthausen gefusilleerd. Ik dacht aan mijn moeder die de angsten van de oorlog nog steeds in zich draagt.

Met die twee minuten stilte houden we de herinnering scherp. Opdat we elkaar de gruwelijkheden van een nieuwe oorlog zullen besparen. Op 4 mei herdenk ik. Met alle vrijheid die ik in me heb.