Dat ik  – mevrouw Eetplezier – een merkwaardig schepsel ben, wisten jullie al lang natuurlijk. Als ik, per ongeluk, ooit een keer vóór zeven uur de echtelijke sponde node moet verlaten, is het gekerm en gekreun niet van de lucht. Terwijl dit gegeven toch voor 80% van de beroepsbevolking de normaalste zaak van de wereld is. Om toch op enigszins fatsoenlijke wijze de dag te kunnen beginnen, heb ik mijn interne wekker standaard op 07.45 uur gezet. Een redelijk tijdstip, maar toch dienen de mensen in mijn directe omgeving zich vóór tien uur nog altijd te bedienen van de juiste aanspreekvormen.

En sinds mijn hormonale huishouding zich een eigen leven heeft toegeëigend, is lange afstanden overbruggen ook bepaald geen favoriete bezigheid meer. Alleen al het aanschouwen van lange rijen ingeblikte reizigers, die zigzaggend en voorhoofdwijzend zo snel mogelijk hun doel willen bereiken, is voldoende om mij klotsende oksels te bezorgen. Om nog maar te zwijgen over mijn krampachtige pogingen massale ontmoetingsplekken zo veel mogelijk te vermijden.

Tot zover de feiten. Dan nu de werkelijkheid, zoals die zich afspeelt als zich eenmaal een plan in mijn brein heeft genesteld. Met hetzelfde gemak waarmee ik bovengenoemde bezwaren opvoer, worden deze weggewuifd als het mij zo uitkomt. Hypocriet, ja.

Ik wilde naar  ‘s lands grootste kunstbeurs, de Tefaf.  Man’s agenda van afgelopen week liet het niet toe een volle dag vrij te maken. Maar toen er donderdag twee afspraken kwamen te vervallen, zag ik mijn kans waar. Ik begon woensdagavond met subtiele opmerkingen richting G.
Vroeg op? Ach, voor één keer …. 168 kilometer, twee uur rijden …. we hebben een betrouwbare auto, toch? Druk? Hoewel 73.000 bezoekers in tien dagen moeilijk onder het vloedkleed vallen te schoffelen, wist ik er bijkans een kleinschalig gebeuren van te maken. Zo gaat dat als een vrouw iets in heur hoofd heeft.

Na een stilzwijgend genoten ontbijt en een dito autorit, rijden we om 11.00 uur het parkeerterrein van het Mecc op. Daarna gaat het sprookjesboek als vanzelf open. Ik val van de ene verbazing in de andere en voel mij vele uren achtereen het spreekwoordelijke kind in de overvolle snoepwinkel.

TEFAF is een paradijs vol adembenemende kunst

Zoveel mooie objecten bijeen, van imposante bronzen Boeddhabeelden tot kostbare sieraden, van magistrale schilderijen tot Chinees porselein, kunstig geweven kleden, uurwerken in alle vormen en maten, glanzende mahoniehouten meubelen, antieke boekwerken, kristallen vazen en karaffen, Egyptische oudheden, zilveren gebruiksvoorwerpen, het is teveel om op te noemen.

Ik ben gefascineerd door de lichtval in een stadsgezicht van Willem Koekkoek.
Ook een schilderij van Monet met daarop schaatsende figuren tussen rietstengels door, bekijk ik van alle kanten. Impressionistisch van dichtbij en tegelijkertijd zó realistisch veraf. Hoeveel artistieke gaven kan een mens wel niet bezitten? Wat streepjes en lijntjes, beetje blauw, stipje groen, en je hebt opeens een adembenemend schilderij. Dan is er het zwart-glanzende beeld van Fernando Botero: man met hoed op paard. Onwaarschijnlijk glad en ik moet de neiging onderdrukken om niet de mollige vormen te strelen.

Voor het eerst zie ik één van Warhol’s spraakmakende Campbell-schilderijen. Ik kom originele Appels tegen, Dali’s en Dufy’s. Verder briljante offsetprints achter glas in betoverende kleuren. Modern Art heet dat. Japanse sculpturen van geëmailleerd brons, gouden korenaren die zachtjes wuiven als ik er tegen blaas, moderne 3D glaskunst, need I say more?

Maison den Boer

Nog één ding dan: Maison van den Boer verzorgt hier de inwendige mens. Dat doen ze, zoals gewoonlijk, in de door hen bekende stijl. Binnen de TEFAF zijn er twee restaurants (beiden volledig bezet op het moment dat Man en ik trek kregen), twee cafés met eenvoudige lunchgerechten, koffie, thee en gebak, één zelfbedieningsterras waar ter plekke warme gerechten worden bereid, één sushibar en twee champagnebars.

G. en ik zijn van eenvoudige komaf, eten weliswaar graag lekker, maar voelen ons niet thuis tussen het mondaine volkje met hun Gooische R die zich liever aan de Moët & Chandon laven dan aan de esthetische schoonheid waarmee ze zich omringd wanen. Dus eten wij een simpele baquette met ham/kaas. Netjes in een papieren zakje met doorkijkvenster gestoken, dat dan weer wel. Karnemelk in plaats van alcohol. Om maar zo weinig mogelijk te missen.

Tegen sluitingstijd beginnen wij aan de terugreis. Nog even twee uurtjes zoeven over de E313. Het schemert al en ik probeer knikkebollend al het moois van die dag terug te halen in mijn hoofd. Vanuit mijn half geloken ooghoeken zie ik G. naar me kijken. Hij grijnst en zegt: “morgen uitslapen zeker?” Morgen uitslapen.