Man en ik hadden op die prachtige eerste lentemiddag van 2013 een afspraak in West-Brabant. Lang van te voren had ik bedacht daarna te gaan eten bij restaurant Jagersrust in Ossendrecht. Carla had op haar recensieblog een keer positief geschreven over deze landelijk gelegen horeca-gelegenheid. Aangezien ik blindelings vertrouw op haar goede smaak, leek het mij een goed plan zelf een kijkje te gaan nemen.

Aangezien Jagersrust ook lunches aanbiedt, dacht ik er rond vijf uur te kunnen neerstrijken om voorafgaand aan het eten nog wat te kunnen drinken en te ontspannen. Het mocht niet zo zijn.Bij aankomst zag alles er opvallend gesloten uit, nergens lichtjes te bekennen. Ook de telefoon wordt niet opgenomen. (Achteraf gezien blijkt Jagersrust op woensdag van hun welverdiende rustdag te genieten. In het vervolg dus beter de openingstijden controleren). Beduusd kijken we elkaar aan. Wat nu?

’t Spuihuis te Bergen op Zoom

We besluiten naar ’t Spuihuis in Bergen op Zoom te rijden. Gelukkig staan daar de deuren al gastvrij open en kunnen we terecht. We krijgen een mooie ronde tafel toegewezen, die met wit linnen gedekt is.
Uit een losse wijnkaart met wijnen per glas, kies ik een frisse sauvignon blanc. Die bevalt me prima. Op tafel verschijnen twee knabbels. Een kletskopje en een kaasstengel. De foto’s zijn van een erbarmelijke kwaliteit, maar zonder enige vorm van illustratie wordt het wel erg saai. Eens te meer blijkt hieruit dat ik een liefhebber ben van eten, niet van fotograferen.

De amuse bestaat uit tartaar van kalfsvlees met een rolletje komkommer, wasabi-kogeltjes en een wasabisorbetje. Hoewel ik beslist geen rauw-vleeseter ben, is het een delicaat gerechtje.

Als voorgerecht hebben we gekozen voor een vitello tonato. Dunne plakjes rosé gebraden kalfslende met yellowfin tonijn, rucola en kroketjes van ansjovis. De kroketjes zijn heerlijk zout en passen perfect bij de zachte, neutrale smaak van het vlees.

Voor wat betreft het hoofdgerecht zijn we nieuwsgierig naar de `vangst van de dag`. Dit blijkt roodbaars te zijn, een vissoort die de Man en ik erg weten te waarderen.
Eenmaal op ons bord, zien we een perfect gebakken stukje van deze vis, geflankeerd door twee reuzengamba’s. Eronder wat gestoofde courgette met ernaast  een crème van pompoen. De begeleidende saus is vederlicht en heeft een subtiele toets van kerrie.

Aan een dessert komen we niet meer toe. We sluiten af met een espresso en een thee. En hoera!, weer een restaurant die bij thee niet automatisch denkt aan voorverpakte zakjes. Ik kan kiezen uit maar liefst twaalf soorten thee van het merk Fleur de café. Op tafel verschijnt ook nog een schattige etagère met een aantal snoeperijtjes. Uitermate voldaan verlaten wij omstreeks 21.30 uur het pand en tuffen richting Zeeland.