Laat ik beginnen met te zeggen dat de volgende post voor jullie misschien een beetje merkwaardig over kan komen. Een blog over het klaarblijkelijk eeuwigdurende plezier in eten en drinken en dan nu aankomen met een onderwerp dat daar mijlenver vandaan ligt. Tsja, het is niet anders, mensen. Time flies. Wat gisteren nog actueel was, kan vandaag alweer sleets zijn. O ja, er is nog steeds volop Eetplezier; alleen zo af en toe met wat euh … haperingen, laat ik het zo formuleren. Toen ik voor de eerste keer deze spijsvertering met kuren Onthullingen deed tegenover mijn moeder, ontspon zich het volgende.

“Nu voel ik me beter dan vijfentwintig jaar geleden”, zegt mam, terwijl we samen de afwas doen in ons buitenhuisje. “Beter in mijn buik vooral”. Samen laten we herinneringen de revue passeren aan haar spijsvertering met kuren: dat zij tijdens een gepland etentje weinig honger had en vaak al zat te puffen bij een iets te vol bord. Geen overzicht, klaagde ze dan. De borden waren altijd te groot, het eten te gekruid en haar tafelgenoten leken verdorie wel hollebollegijzen. Hoe kregen ze het in vredesnaam allemaal weggewerkt? Mam zelf zat intussen, als toonbeeld van een verdwaasde anorexia-patiënt, haar eten maar een beetje heen en weer te schuiven.

Altijd werd het feestgevoel overschaduwd door het zichtbaar lijden van mam. Het drukte voor mij, als jong-volwassene, toch min of meer de pret dat bij een samen-zijn hoort. Waarom kon ze nooit eens voluit meegenieten? Wat was dat toch met die ingewanden van haar? Zat er iets tussen haar oren, waar ze geen kant mee op kon? Warren het onderdrukte emoties? En nu ben ik op dezelfde leeftijd als zij destijds. Met dezelfde eigenaardigheden moet ik helaas vaststellen. Gauw verzadigd. Veel lucht. Altijd spanning in en rond de buikstreek, die toeneemt als er écht spannende zaken op de playlist staan. Oké, ik weet me beter te beheersen en laat me min of meer leiden door een verbeten soort van doorzettingsvermogen. Of dat in mijn voordeel werkt? Ik betwijfel het.

Spijsvertering met kuren

En natuurlijk ben ik niet mijn moeder. Ander tijdperk. Ander mens. Waar mam als een vooroorlogs persoon door het leven moest, ben ik toch meer van het eigentijdse, pragmatische zoeken naar oplossingen. Dus schrapte ik eerst alle zuivel uit mijn voedingspatroon. Want zuivel, ja, daar waren alle voedingsgoeroes het zo langzamerhand wel over eens: een uitstekend product ter promotie van de Nederlandse melkindustrie, maar voor menselijke consumptie niet echt geschikt.

Slijmvormend vanwege de caseïne in koemelk. Dit stofje maakt histamine aan, waardoor er niet alleen slijmvorming optreedt, maar dat ook nog eens kan zorgen voor allerlei allergische reacties. Bovendien kan het zorgen voor een lactose-intolerantie, dat op zijn beurt weer behoorlijke problemen kan opleveren voor een gezonde darmflora. Nu was ik al geen fan van pure melk en ook de puddinkjes en vla’tjes behoorden niet tot mijn meest favoriete voedingsmiddelen. Ik at het omdat ik dacht dat het gezond was.

Nadat de zuivel een half jaar lang uit het dagelijks eetpatroon verbannen was, bleven mijn ingewanden gewoon doorjammeren. Luchtbelletje van formaat, vaak naar het toilet, niet echt lekker door kunnen eten, een gevoel alsof ik een zwangere buik voort moest torsen … och, och, ik voelde me bij tijd en wijle net mam. Niet altijd, maar toch.

Tarwe als boosdoener

Toen ontstond het idee van de Broodbuik. Misschien kon ik wel niet meer tegen tarwe. Geen idee. Ik verdiepte me in de materie en las dat er wereldwijd ongeveer 700 miljoen ton tarwe wordt verbouwd. Door allerlei veredelingsmethoden heeft onze moderne tarwe niets meer van doen met het aloude oergraan. De oorspronkelijke genetische samenstelling is in korte tijd dusdanig gemodificeerd dat het volledig verschilt van de tarwe van vroeger. Doel: meer opbrengst uit één hectare. Dat de menselijke spijsvertering en fysiologie zich wellicht niet snel genoeg had kunnen aanpassen aan deze veranderingen, werd gemakshalve maar buiten beschouwing gelaten. Het doel heiligt alle middelen tenslotte.

In de moderne tarwe zit een nieuw eiwit: gliadine. Gliadine is het eiwitcomponent in gluten. Deze geeft, net als glutenine, elasticiteit aan de producten waar het in zit zoals het meel waarvan brood gemaakt wordt. Hoe meer gluten het meel bevat, hoe steviger het brood wordt. Gliadine zat van nature niet in tarwe, dit is naar verhouding nog een redelijk nieuw eiwitcomponent. Nu ben ik niet zo’n type dat al die moderne hocus-pocus aanhangt, maar als je een kwaal hebt, wil je er het liefst zo snel mogelijk vanaf en is elke strohalm er één. Dus at ik een tijdlang speltboterhammen. Ach, niks mis mee, best te eten, hoor. Geen probleem. Alleen was het niet zo dat mijn ingewanden ook meteen een feestje gaven. Dat wil zeggen: ik merkte weinig verschil.

Geen fruit na de maaltijd

Goed. Het piekeren (lees: logisch nadenken) hervatte zich. Ook begon ik een eetdagboek bij te houden. Ik moest er toch achter kunnen komen wat me precies triggerde? Nu ben ik van huis uit opgegroeid met het regelmatig eten van fruit. Ik lust ook echt alles. Als het maar smaak heeft. Helaas mankeert het daar de laatste tijd nogal aan. Dat terzijde. Fruit dus. Ik eet het vaak na de lunch of de warme maaltijd. Tot ik er via mijn eetdagboekje achter kwam, dat dat me niet altijd (zeg: nooit) beviel. Ook daar ging ik me in verdiepen. En wat schrijven de geleerden? Fruit direct nà een maaltijd zorgt voor gisting.

Ergens wel te verklaren, hoewel ik er eerder eigenlijk nooit iets van gemerkt had. Maar een lichaam van 60 is zoetjesaan aan het degenereren, produceert minder verteringsezymen etc, dus plande ik mijn fruithapje braaf in tussen de maaltijden door. Zonder effect overigens. Het lijkt er echter wel op dat ik beter gedij, als ik een dag of wat het fruit oversla. Dat wil ik dus niet. Fruit en groenten hóren voor mij bij: gezond! Ik kan en wil absoluut niet zonder.

Wat nu? Goeie vraag. Naar de diëtist? Naar de huisarts? De hypnotherapeut? Geen van beide opties hebben mijn voorkeur. Het geeft allemaal zo’n rompslomp. Voor je het weet zit je in de “witte molen” en wordt je honderdduizend rondjes meegezwierd in iets waar je helemaal geen energie in wilt stoppen. Aan de (commerciële) probiotica dan maar? In beginsel sta ik ook daar erg sceptisch tegenover. Maar kijk, dan komt nu het grote voordeel van een blog om de hoek kijken.

Dit stukje wordt door veel mensen gelezen. Veel van jullie ken ik van eerdere contacten of reacties. Dat is fijn, want het schept een band. Het is dan ook juist daarom dat ik een beroep op jullie kennis/ervaring durf te doen. Wie kan/wil mij een (voedings)advies geven, liefst gebaseerd op eigen ervaring? Ik sta open voor alle mogelijke opties of inzichten. Liever niet onder dit artikel reageren? Stuur me dan een pb’tje.