Op de aller-,allerlaatste vriendelijke nazomerdag van 2016 verpozen G. en ik een dagje in en rond de Kalmthoutse Heide. Hoewel het paarse tapijt van heideplanten zijn beste tijd gehad lijkt te hebben, valt er nog genoeg over om van te genieten. Oogverblindende stuifduinen, imposante vennen en grazende Galloway runderen bijvoorbeeld.

G. heeft niet veel tijd om al dat moois te aanschouwen. Hij moet al die parmantige roodoogjuffers, verdwaalde dagpauwogen en grauwe ganzen oop de gevoelige plaats vastleggen, alvorens ze weer voor een half jaar van de kaart verdwenen zijn. En zoals altijd, probeert hij met een zekere regelmaat ook nog een foto van zijn vrouwtje te maken. Op onverwachte momenten, want dát is pas echt leuk.

Als ik met een nadenkende (lees: onvriendelijke) blik de koraalrode aangroei op de schors van de beukenboom bestudeer. Of als ik (blik gespannen omlaag gericht) een kolonie rode bosmieren volg die als een legertje soldaten rond hun koepelnest marcheren. Bij een heleboel  mensen krijg je dan mooie, ontspannen koppies. Zo niet bij dit persoontje. Zelfs het obligate Say Cheese is aan mij niet besteed. Het enige redmiddel voor een redelijke foto is het afvuren van een reeks grappige opmerkingen, waardoor ik nog niet eens luidkeels zal gaan schateren, maar in ieder geval wel min of meer zal gaan “smizen”. Ach, er valt goed mee te leven, hoor. Je zou zomaar blasé worden van die verzameling fotogenieke kiekjes.

Na een uurtje of drie tussen het natuurschoon rondgescharreld te hebben, vangen we de terugreis aan. Gelukkig ligt er een meer dan aardig eetadresje op de route, restaurant Jagersrust in Ossendrecht.  Niet dat we omvallen van de honger, maar een fijn glaasje met iets lekkers erbij is nooit weg. Dit restaurant betrekt zijn kazen van één van beste kaasaffineurs ter wereld, nl Van Tricht. Ik wist dit van vorige bezoekjes en was altijd razend nieuwsgierig gebleven naar deze befaamde kaasjes.

Het ontbrak me echter destijds, na amuses, voor- en hoofdgerecht, aan de noodzakelijke trek om een kaasplankje als dessert te nemen. Maar vandaag komt het er dan eindelijk van. Op het begeleidende briefje lees ik dat het grootste deel van rauwe melk gemaakt is. Veel smaak dus. En geloof me: veel beter kan kaas niet worden. We smikkelen alsof ons leven ervan af hangt. Wat een passie valt er te proeven in deze zuivel! Boordevol zoetjes, zuurtjes en zoutjes. Mondvermaak van de bovenste (kaas)plank.

Say cheese met Van Tricht

Van links naar rechts:

Dome de Boulogne. Een zachte witschimmel koekaasje met een fijn zuurtje.

Vanillien. Een rauwmelks geitenkaasverpakking dat wordt gemaakt door een kleine boerderij in de Calvados. De vormen worden nog met de hand, met een pollepel gevuld en tussen elke laag komt een dun laagje vanille. Na twee weken rijping is deze kaas op zijn lekkerst. Het frisse, lichtzurige karakter combineert perfect met de Bourbon vanille.

Abondane fermier (bedolven onder de schilfers heerlijk kletzenbrood, daardoor dus niet zichtbaar). Een harde, rauwmelkse kaas uit de Savoie, welke zes maanden heeft gerijpt. De melk komt van koeien van het Abondance ras.

Saint Nectaire. Mooi rijp. Te herkennen aan de grijze korst. Heeft een zeer smedig karakter, met de geur en de smaak van vochtige bossen.

Blue d’auvergne fermier. Een blauwschimmelkaasje, gemaakt van rauwe koemelk. De kaas heeft circa tien weken gerijpt en heeft een zeer kruidige smaak.