Na een uitermate prettig verlopen afspraak ergens in West-Brabant, is het dan vandaag toch echt tijd voor een bezoekje aan restaurant Jagersrust te Ossendrecht. Om een tweede teleurstelling te voorkomen, had ik tevoren maar gereserveerd.
Het plannen van een aankomsttijd was lastig, omdat de afspraak kon uitlopen, maar dit bleek geen enkel bezwaar.

We arriveren er rond vijf uur. De deur zwaait open en we worden vriendelijk ontvangen door de chef zelf. Als we willen kunnen we direct aan tafel, maar ik verkies een aperitief in het brasserie-gedeelte. Daar is het sober ingericht met donkerbruine houten tafels en een nephaard op een televisiescherm. Dergelijke beelden komen altijd deprimerend op me over. Alsof ze zelf weten dat ze geen ziel hebben en dus ook geen échte sfeer kunnen scheppen. Enfin, wij genieten daarom niet minder van onze LBV port en de Gruner Veltliner.

Restaurant Jagersrust

Na drie kwartier krijgen we trek. Het restaurantgedeelte is gevestigd in een aangebouwde serre, waar het door de vele ramen heerlijk licht is. Vanaf onze tafel hebben we prachtig uitzicht op de keurig onderhouden tuin. In de zomer moet het hier goed toeven zijn.

Een mandje met versgebakken broodjes komt op tafel, tezamen met boter, zout en een tapenade. Ik drink de Gruner Veltliner door, terwijl manlief het verder bij water houdt. Niet zo gezellig, maar soms moet het. Er verschijnt een amuse. Die bestaat uit een mousse van pastinaak met garnaaltjes, een terrine van zalm en een krokantje van pastinaak. Een smakelijk binnenkomertje!

De Man heeft als voorgerecht gekozen voor een heldere vissoep op provencaalse wijze. Deze bestaat uit flinke stukken vis en scampi, overgoten door een mysterieus ruikende bouillon met een goudgele kleur. Hij is erg nieuwsgierig naar de kruiden die hierin verwerkt zijn. Navraag leert ons dat er naast tijm, rozemarijn en anijs ook saffraan in verwerkt zit. Een bijzonder verfijnd gerecht. In ieder geval absoluut geen traditionele vissoep. Aardig detail ook is dat de bouillon in een theepot zit en zelf  bijgeschonken kan worden. Daar wordt gretig gebruik van gemaakt.

Mijn voorgerecht bestaat uit een gebakken coquille en een fijn stukje rode mul, met diverse bereidingen van bloemkool: een schuim, een pickel en een krokantje. Erbij wat saffraansaus en een groene asperge. Fijn op smaak allemaal. Jammer dat de coquille voor mij iets te bruin gebakken was. Ik heb ze graag nog enigszins doorschijnend van binnen.

Hierna verrast de chef ons met een kleine versnapering: een glaasje kipnugget met een topping van venkelschuim. Leuk, maar niet spectaculair.

Het hoofdgerecht bestaat voor de Man uit zeebaars op twee bereidingswijzen: en papillot gegaard met sereh, limoen en kokos én op de huid gebakken met zwart sesamzaad en kurkuma. Een duidelijke hang naar fushion in dit gerecht, waarmee de chef laat zien dat hij niet vies is van een experimentje. De vis wordt begeleidt door een groentestapeltje. Lekker in al zijn eenvoud. Geen toeters en bellen op het bord, maar wel eerlijke smaken.

Erbij wordt een schaaltje zelfgemaakte frieten en gekookte aardappeltjes in schil geserveerd. Die zijn beiden werkelijk voortreffelijk!

Zelf heb ik gekozen voor de rogvleugel met risotto, saffraansaus en gepofte tomaatjes. Het bord toont een smakelijk en vooral kleurrijk plaatje. Helaas is ook deze vis iets te ver doorgebakken. De risotto, waarin kleine stukjes groenten zijn verwerkt, zou als romige smaakbegeleider moeten dienen, maar deze is zó zout dat ik bang ben voor een acute bloeddrukverhoging.

Na een opmerking hierover, vertelt de dame van de bediening dat dit waarschijnlijk komt door de dubbel getrokken bouillon die hierin verwerkt zit. Dat geeft te denken, want van een professionele chef mag je toch verwachten dat hij zijn gerechten proeft. En nog eens proeft. Hoog op smaak koken heeft absoluut mijn voorkeur, maar het gevaar van “ doorslaan”  ligt altijd op de loer.

Eerder op de avond had ik al op de kaart zien staan dat de kazen hier van kaasmeester Van Tricht zijn; in gedachten had ik daar mijn zinnen al op gezet. Maar de vermoeienissen van een lange dag laten zich gelden en we besluiten het nagerecht te laten vervallen.  Als afsluiter espresso en thee, waarbij nog een aantal fijne snoeperijtjes verschijnen.

Al met al is het goed verpozen daar in het landelijk gelegen Jagersrust, al zijn er wat mij betreft nog wel een aantal verbeterpunten. Visbereiding bijvoorbeeld, dat moet beter kunnen. Of ben ik als import-Zeeuw na 35 jaar wellicht (te) veel verwend geraakt door alle zilte zaligheden? Het zou zomaar kunnen. We gaan beslist nog een keer terug en nemen dan de High Tea in twee gangen met kleine zoete en hartige gerechtjes.

Restaurant Jagersrust is gelegen aan de oude doorgaande weg van Bergen op Zoom naar Antwerpen, aan het begin van het dorp Ossendrecht.
In 2013 zijn ze onderscheiden met een Bib Gourmand.