Regen. Bakken. Pijpestelen. Emmers. Waterbommen. Ze hebben grijze gordijnen opgehangen buiten. Blijft dat weermasjien defect daarboven of hebben wij echt niet beter verdiend dan dit? Regen in mei. Nog meer regen. De wanhoop nabij.

“De wanhoop nabij”, kwetter ik veel te hard aan de ontbijttafel. Uit mijn mond stromen woorden als nieuwe vazen, make-up spiegeltje, magimix nespresso, epilator, lipgloss, het nieuwe kookboek “A la mere de famille”. Alles wat ik nu echt aan wil schaffen en absoluut niet langer kan wachten.

En wat doet een beetje deugdzame echtgenoot dan om nóg meer druilerigheid te voorkomen?  Die checkt de creditcards en doet zijn meisje vrolijk uitgeleide. Het wordt vrijdag de koudste 17 mei sinds 1972 in Zeeland. Wij lezen 9,4 graden op de thermometer. Het mag de pret niet drukken.

Jie-haaaaaaa, shopping time! Zit  m’n jasje goed, zit m’n dasje goed, de vrouwtjes gaan op stap. Eerst maar eens lunchen. Tjee, wat is dat toch met dat eten altijd? We strijken neer in de brasserie van de Drvkkery. Eerst maar eens een pittig vissoepje. Om op te warmen.

Zullen we nog een bammetje nemen? Doe maar, want buiten hebben ze inmiddels een grijze, betonnen watermuur opgetrokken, die onze kooplust bijzonder aardig weet te temperen. De aantrekkingskracht van winkel-in, winkel-uit is voor een groot deel weggeëbd. De bruine boerenbam met groentekroket bevalt ons beter.

Na volledig gevoed en gelaafd te zijn, spurten we naar de dichtstbijzijnde elektro-toko. Ladyshave en nespressomasjientje behoeven weinig denk- of dubwerk, zodat we snel klaar zijn. Buiten hebben ze de ondoordringbare watermuur inmiddels weten te voorzien van een airco die ijskoude lucht verspreidt. Regen in mei is echt vreselijk! Brrrr, het is definitief gedaan met ons shopgenoegen. Snel naar warmer oorden.