Sinds het World Wide Web een permanent onderdeel is geworden van mijn Grote Culinaire Ontdekkingsreis, ben ik een gelukkig mens. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik vóór het digitale tijdperk als een ongelukkig, hongerig scharminkel door het leven ging, zonder enige kennis van culinaire genietingen, maar toch …. achter mijn toetsenbordje kan ik reizen van Amerika naar Azië, van Thailand naar Schotland, van bobotie naar keftedes. En dat allemaal zonder één voet buiten de deur te hoeven zetten. Handy! Een woord dat ik bij tijden belachelijk vaak gebruik, bedoeld als een soort synoniem voor Eureka!

Ter zake. Al maanden lees ik gloedvolle betogen over de nieuwste telg in het Nederlandse kaaslandschap: de burrata. Een Italiaans vers kaasje uit Puglia, waarbij  de buitenste laag mozzarella wordt gevouwen om de met uit de wei verkregen room vermengde mozzarella. Ze worden van boven geknoopt en licht gepekeld in water. Aan die binnenkant zou deze kaas zijn naam ontlenen, beweren sommige vindplaatsen.

Burrata zou boterig betekenen. Dat lijkt mij niet correct. Volgens mijn trouwe tolk, in dienst bij Google, is de juiste vertaling voor boterig toch echt burroso. Dat geheel terzijde. Romig, boterig, dat zijn van die zaken die mevrouw Eetplezier heel graag eens proefondervindelijk wil vaststellen. Op naar de culinaire schatkamer in mijn provincie, de Sligro. Binnen enkele minuten ligt het romige pareltje in mijn kar. Gelukkig zie ik nog net op tijd een aantal andere luxe versnaperingen, die ik plichtmatig naast het kaasje leg. Functionele doelmatigheid. Het zijn van die termen waarmee ik mijn gulzigheid behendig weet te  sussen. Handy!

Tevoren had ik al bedacht wat ik met de burrata zou doen, nl een pizza bianca maken. In het verleden zijn er al veel DIY pizzabodems de revue gepasseerd, maar dit keer wilde ik de burrata te ruste leggen  op een authentiek, luchtig bedje. Zonder tomatensaus. Zonder toeters. Eenvoudige, doch smakelijke armeluiskost, precies zoals de ware Italiaan zijn pizza het liefst eet. Op naar het noorden van de Europese Laars. Naar Verona om precies te zijn. Alwaar nóg een heel gelukkig mens vertoeft. Tezamen met haar lief en haar kindjes, woont zij sinds 2001 tussen de zonnige wijngaarden en geurige olijfbomen. Haar naam is Antoinette Coops. Zij kookt de sterren van de Italiaanse hemel en blogt daar heel plezierige verhalen over op Italiaans koken met Antoinette.

Hier vandaan heb ik dan ook het navolgende recept voor de pizzabodem. Handy!
Ik heb het recept gehalveerd, maar mocht je met meerdere personen zijn en het gehele gerecht willen lezen, klik dan hier.

Wat betreft de bloemsoorten: deze kun je waarschijnlijk heel gemakkelijk bij de Turkse winkel bij jou in de buurt krijgen. Maar er zullen vast nog meer merken en winkels zijn. In plaats van type 0 heb ik type 00 gebruikt. Geen idee of er veel verschil in zit. Volgens de verpakking goed voor pizza. Het verhaal rondom de diverse soorten bloem voor pasta of pizza is best ingewikkeld. Hard. Zacht. Weinig gluten. Veel gluten. Wil je er meer van weten, lees dan hier. Hieronder zie je de verpakkingen die ik gebruikt heb.

12,5 gr verse gist of 7,5 gr gedroogde gist
150 gr bloem type “0” en 150 gr semola di grano duro
1,25 dl lauw water, bij voorkeur met koolzuur
0,5 dl melk
½ flinke theelepel zout
½  theelepel suiker

Vulling:
1 bol burrata
1 grote courgette, in lange linten geschaafd op de mandoline
1 handje olijven, liefst taggiasche

Bereidingswijze:
Los de gist op in 0,5 dl lauw water en laat het 5 minuten staan.
Maak een hoopje van de bloem met een kuil in het midden. Giet het gistmengsel, de rest van het water, de melk, de suiker en het zout in het kuiltje en kneed het geheel met bebloemde handen ongeveer 10 minuten goed door.

Doe het deeg in een schaal, dek de schaal af met een theedoek en zet de schaal in de oven. Daar staat het deeg vrij van tocht op een donkere plaats. Laat het deeg anderhalf uur rijzen. Als je water met koolzuur gebruikt, rijst het deeg beter.

Bekleed een bakplaat met bakpapier of een siliconen onderlaag en bestrooi met wat bloem. Rol het deeg zo dun mogelijk uit met een kleine deegroller. Maak eventueel een opstaand randje en laat het deeg nog een kwartier rijzen in de oven.

Tot zover het recept van Antoinette.

Verwarm de oven nu voor op 250°.
Bestrooi het deeg eerst ruim met gedroogde oregano en wat sprenkels grof zeezout uit de Camargue.
Verdeel de burrata met je handen gelijkmatig over de pizzabodem.
Leg er dan de courgettelinten op en verdeel de olijven.
Een beetje versgemalen peper erover kan ook geen kwaad.
Schuif de bakplaat in de oven en bak de pizza, afhankelijk van je apparaat, tussen de 10-15 minuten goudbruin. (Opm: voor twee bakplaten gelden andere baktijden).
Het geheel ziet er dan zo uit. Maagdelijk blank.

Het resultaat …. een overheerlijke pizzabodem! Aan de rand fijn luchtig en “gebubbeld”, in het midden niet taai of klef. Gewoon een geweldige bodem. Hier in huize Eetplezier wordt voortaan nooit geen ander recept meer aangehouden. Omdat ik gewend ben er altijd een overload aan groenten op te doen, was het wel even wennen aan het dun belegde karakter, maar door de verrukkelijke, boterachtige smaak van de burrata én de aanwezigheid van een frisse side salad, waanden Man en ik ons toch echt even in de Italiaanse hemel. Grande grazie, Antoinette.