Dat valt nog vies tegen. Het bedenken van licht verteerbare hapjes die toch ook nog smakelijk zijn. Want ja, met ons mam en haar rommelende buikje in huis, blijft het nog steeds oppassen geblazen. Veel maaltijden blijken nog steeds onverteerbaar. Het strenge BRAT-dieet is intussen verleden tijd, maar om nu meteen aan de hachee of spicy maaltijden te beginnen, is wel heul erg de kat op het spek binden. Gestoofde witlof dus, worteltjes, gestoomd visje, witte bammetjes met rookvlees, roereitjes. Geen sinaasappeltjes, geen koffie en alleen het denken aan haar favoriete glaasje triple doet haar nog steeds gruwen.
Man en ik lijden op deze manier gewoon een beetje mee. Geen van beide zijn we liefhebbers van de Hollandsche Kost en om nu twee soorten maaltijden te gaan bereiden, vind ik dan weer niet bepaald het schoolvoorbeeld van consuminderen. Het blijft dus nog even afzien op culinair gebied in huize Eetplezier. Met als enige doel het bevorderen van een gezond milieu voor moedertjes darmflora.
Onverteerbaar
Gisteren wilde ze toch wel graag rode kool met appeltjes proberen. Zin in, zei ze. En omdat het Voedingscentrum propagandeert te eten waar je zin in hebt na buikklachten, dacht ik daarin een kundige, professionele bondgenoot te vinden. Helaas, eens te meer bleek dat je niemand meer kunt vertrouwen.
De kool begon midden in de nacht te blazen dat hij eruit wilde. Van dergelijke nachtelijke avontuurtjes knap je niet op. Vandaag weer twee stapjes terug in het herstelproces. Lusteloos daagt ze Steven uit voor het vijftiende potje rummikub, leest de digitale krant nog een keer en weet nu voorgoed wat het woord “bankhangen” inhoudt. Was ze vroeger steevast als eerste uit de veren en reeds begonnen om de vaatwasser uit te ruimen, nu moet ik haar wakker schudden. Waarna ze moeizaam de badkamer opzoekt. Haar poeder- en rougekwast blijven onaangeraakt.
Afgezien van een klein aantal migraine-aanvallen en vier botbreuken heeft ons mam weinig lichamelijk ongemak gekend. En vermoeidheid? Met haar gezegde “Ik weet niet wat moe zijn is”, wuifde ze onze bezorgdheid laconiek weg, als Man en ik na een vermoeiend tripje voorzichtig vroegen of ze misschien niet even wilde zitten. Griep was een of andere gekke ziekte die andere mensen trof; mensen die niet elke morgen twee glazen vers geperst sinaasappelsap dronken en niet iedere dag verse groenten aten.
Intussen weet ze beter. Na elf dagen kwakkelen is ze voor heel even haar houvast kwijt. Gezondheid dwing je niet af. Die komt je toe. Of laat je in de steek. Zo gaat dat in het Echte Leven. Voor de meeste mensen iets heel logisch. Voor mijn übergezonde mam echter een uiterst onverteerbare zaak. Naar alle waarschijnlijkheid zal ze nog vele jaren napraten over die paar geniepige griepvirussen die haar begin 2013 zo kwalijk wisten te bespringen. En laat mij dat nu juist stiekem hopen: dat ze nog lange tijd aan die paar weken ziek-zijn weet te memoreren.
ze lijkt een beetje op mijn mam, jouw mam. Als mijn toen bijna vijftigjarig tong op mijn tenen hing ging zij als prille zeventiger nog gestaag door. Ziek zijn was ook iets voor anderen tot ze vorig jaar een longontsteking kreeg. En onlangs heeft een lelijke polsbreuk haar ook nog eens duidelijk gemaakt dat die dingen heus niet alleen bij anderen gebeuren. Ze is een beetje op de sukkel soms, en ze heeft het er moeilijk mee.
Jammer hé, dat er zo opeens iets gebeurt waardoor die onwankelbare gezondheid ze zo plotseling in te steek lijkt te laten. En dat ze er zelf dan ook meteen geestelijke een dipje van krijgen, is misschien nog wel het meest vervelende.
Agossie, die mams van je. Ze boft maar met zo’n lieve dochter ook, die zo goed voor haar zorgt. Heel veel beterschap, hopelijk is ze gauw weer helemaal de oude!
Dank je Karin, voor je beterschapwens! Het komt goed, maar het duurt even.
Hoi Nell, jeetje je moeder heeft het flink te pakken zeg.
Ze boft maar dat jullie zo goed en met zoveel liefde voor haar zorgen. Beterschap gewenst, dat ze weer snel de oude is en haar glaasjes sinaasappelsap weer kan drinken.
Wat je zegt, Brenda: ze heeft het echt flink te pakken. Hopelijk is nu het ergste voorbij en gaat ze richting volledig herstel.Dank voor je medeleven!
Volgens mij is dit typerend voor de huidige buikgriep… Herstel heft echt tijd nodig. Lief van je dat je zo goed voor je moedertje zorgt. Doe haar mijn beterschapsgroetjes!
Dank je, Jolanda, voor je opbeurende woorden. Vandaag heeft mam een goede dag, meen ik te zien, misschien onder invloed van de stralende zon hier. Ik zal haar je wensen overbrengen.
Hoi, wanneer mijn vader maagklachten had/heeft, kookt mijn moeder altijd zacht gestoofde groenten( wortel, broccoli, peterselie, boontjes) in een soort bouillonsausje, bijna soort tjaptjoy, met rijst.(ook lekker met kokos/sambal)
Een lichte kippenragout is ook lekker bij rijst, gooien jullie er wat sambal doorheen.
Ik krijg er honger van! Gr, Gerry
Zacht gestoofd is hier ook het toverwoord afgelopen week geweest. En bouillon, véel bouillon. Gelukkig heb ik die altijd in de vriezer. Morgen wordt het tijd voor de ragout met rijst. Zoals je zegt: nadien kruiden kan ook altijd. Dank voor je reactie, Gerry!
Het moet wel helemaal goed komen met je moeder. Betere zorg kan ze zich niet wensen. Sterkte voor haar.
Het komt vast wel goed. Haar eetlust begint al toe te nemen gelukkig. Maar nog even vinger aan de pols houden kan geen kwaad. Dank voor je aardige woorden, Agnes.
Ach, is je moeder nog steeds ziek zeg, wat ontzettend naar voor haar. Ze zal wel in haar handen knijpen met zulke fijne verzorging Nell! Ik hoop dat ze snel opknapt!
Ik heb me altijd in mijn handen geknepen voor alle goede zorgen van mijn beide ouders, dus ik vind het heel vanzelfsprekend iets terug te doen. Geen enkel probleem hier in huis. Dank voor je belangstelling.