Over een groot half jaar bereikt mam de respectabele leeftijd van negentig jaar. Ik hoop dat ze dan nog steeds zo vitaal en helder van geest is als vandaag. Als we tegenstrijdige gedachten hebben over een bepaalde herinnering, heb ik inmiddels afgeleerd om te gaan strijden erover. Mam heeft het namelijk altijd bij het rechte eind. Vaak genoeg moet ik nederig mijn hoofd buigen, als achteraf blijkt dat mams geheugen veel beter functioneert dan mijn warrige hersencellen, die nogal de neiging hebben om van hot naar her te springen.

Men zegt dat bingo spelen de rijpere geest scherp houdt. Mam heeft nooit van spelletjes gehouden, al helemaal niet als dit ook nog eens plaatsvindt in een helverlicht zaaltje, gezeten aan formica tafeltjes, waarbij ze omringd wordt door een substantieel gedeelte grijze golf.

Dagelijks leven

Mam functioneert het allerbeste in haar eigen appartement, met haar vertrouwde meubeltjes en plantjes, haar wasje dat nog steeds kraakhelder aan de lijn wappert en haar zelf gekookte maaltijden van aardappelen, groenten, vlees. Niks mis mee, zegt ze. Voor de broodnodige uurtjes ontspanning wisselen Linda de Mol, inspector Banks, Astrid Joosten, Robert ten Brink en Midsummer Murders elkaar keurig af. Mochten zij verstek laten gaan, dan is er altijd nog haar Ipad, inmiddels zo’n 8 jaar oud, maar dankzij de behoedzame wijze waarop ze met spulletjes omgaat, nog steeds een trouwe metgezel. Pyramid Solitair, een simpel doch verslavend kaartspelletje, is haar favoriet. Wel veel moeilijke leffels, redeneert ze bij tijden wrevelig.

Laat ik vooral haar krantje, BN De Stem, niet vergeten. Die wordt, tegelijkertijd met haar ontbijt van speltboterhammen belegd met komijnekaas en een kopje groene thee, gulzig verorberd. “Het leutigste moment van de dag” heb ik mam al vaak horen zeggen. Dat zegt iets over de mate van tevredenheid met haar leven. Vanzelfsprekend wordt het cirkeltje van familie en bekenden steeds kleiner, net zoals haar actieradius verder afneemt. Maar door het uitgebreid spellen van haar Brabantse dagblad, overbrugt ze de vaak onbereikbare buitenwereld, waardoor deze alsnog een deel van haar omgeving wordt. 

Leeshonger

Omdat ze lezen kennelijk toch erg boeiend én kalmerend vindt, bracht mij dat op het idee om haar kennis te laten maken met digitale boeken. Te lezen op de Ipad. Ik ben begonnen met een vijftal streekromans te downloaden. “Hmm, wel aardig, maar ze komen wel allemaal op hetzelfde neer”, oordeelt mam. “Een rijke boer, een blonde dienstmeid, er gaat altijd iemand dood en de hoofdpersoon krijgt een gelukkig huwelijk”. 

Dus verleg ik het boekenassortiment naar een iets hoger leesniveau: van Santa Montefiore naar Hugo Borst en Saskia Noort. Dat bevalt mam al stukken beter. Op éën dag kan ze met gemak een boek uitlezen. Onbegrijpelijk dat iemand die qua lezen nooit veel verder kwam dan de Story en de Margriet, zich opeens tot een heuse boekenwurm weet te ontpoppen. Mam blij, ik blij. Sinds ze leest hebben onze gesprekjes meteen ook iets meer inhoud en gaat het niet meer alleen om de was die zo lekker droogde vandaag of de rommel van het aldoor vallende blad.

Nu, twee jaar later, heeft ze al bijna net zo’n onstilbare leeshonger als ik en leest ze alles wat ik voor haar download. Tonio van A.F.Th. van der Heijden, Verlies van Nicci French en Moedervlekken van Arnon Grunberg. Teksten die doorspekt zijn met flash-backs of in wisselende tijden spelen, vind ze weliswaar moeilijk, maar ze leest dapper en gestaag door. Meestal valt dan alsnog het kwartje. Geruststellend benadruk ik op zulke momenten dat betreffende literatuur echt wel iets iets meer denkvermogen van de lezer vergt dan bij een simpele pageturner. Zo’n uitspraak maakt mam blij. En blij wil ik haar zien. Liefst tot boven haar honderdste levensjaar.