Dinsdagmiddag. 15.50 uur. Momentopname. Een tijdstip waarop mijn maag zachte geluidjes laat horen. Ik pak een snoeptomaatje, dat vanwege zijn harde schilletje hardnekkig ergens tussen mondholte en maag blijft hangen. Op het aanrecht liggen vijf stronkjes witlof blijmoedig te wachten op hun op handen zijnde doop in smeuïge kaassaus. Te vroeg om aan de voorbereiding te beginnen, te laat voor nog een boterham. Net thuis van een aantal boodschapjes: een wenskaart, Bed Head hairspray, druiven en die witlof dus. Banale zaken. Thee gedronken. Gemberkoekje erbij.

Een rondborstige dame schalt iets te enthousiast een jodelend stuk opera uit mijn boxen. Geen idee waar het over gaat. Om mijzelf zo af en toe in de Zen-modus te brengen, maak ik graag gebruik van Classic FM, maar dit lijkt op kattengemiauw. Enfin, er zit een knop aan de radio, maar ik ben te lui. Lusteloos klap ik mijn Ipadje open en begin zomaar wat te tikken.

Buurman Peet

Eigenlijk zou ik willen lezen. In de wachtrij liggen: Dit is mijn hof, Slik je dat en Anna. Genoeg om een hele dag mee te vullen. De rust ontbreekt. Mijn gedachten dwalen af naar buurman Peet, die zaterdag helaas een hersenbloeding heeft gekregen. Op zijn leeftijd (97) kan dat fatale gevolgen hebben, hoewel hij vanuit zijn ziekenhuisbed nog steeds aangeeft alles op een rijtje te hebben. Buurvrouwtje scharrelt intussen wat rond in de lege huiskamer. Zo zonder haar Peet is er niet veel aan. Dat zegt ze natuurlijk niet.

Ze houdt zich groot en zegt iets heel anders: we wisten allebei dat wanneer er een van ons zou wegvallen, de ander alleen achter zou blijven. En nu is het zover. Dat kan ook niet anders op onze leeftijd. Maar de kinderen zorgen goed voor me. Haar ogen glanzen, alleen wel op een andere manier dan normaal. Ik luister alleen. Meer kan ik niet doen. Na 73 jaar op een dergelijke wijze uit elkaar gescheurd te worden, moet enorm veel pijn doen. Daar kan geen enkel troostwoord van mij ook maar een fractie aan verzachten. Als ik God was, had ik het allemaal anders geregeld voor ze. Milder. Met minder pijn.

Momentopname

Dinsdagmiddag. 17.27 uur. Opnieuw klap ik mijn Ipadje open en terwijl de witlof in de oven staat te pruttelen, bedenk ik me dat ik mijn woorden net zo goed meteen kan publiceren. Niemand schiet er iets mee op. Geen pretenties, geen bedoeling, geen wijsheid, niets. Het voelt alleen zo goed: de gedachte aan buurmans stralende oogjes als hij wist dat er over hem geschreven werd.