Het moet maar eens gezegd: ik ben trots op mijn moeder. Zij is van ver voor de oorlog en heeft in veel gevallen een ijzeren discipline. Al meer dan 10 jaar dekt ze een halve tafel. Voor haar alleen, want papa eet helaas al 13 jaar niet meer mee. Ze heeft een vast eetpatroon, gebaseerd op een bloemig aardappeltje en veel verse groenten. Tezamen met een stukje vlees of vis vormt dit haar dagelijkse maaltijd. Moedereten noem ik het. Altijd voorafgegaan door een Westmalle triple. Vaste prik om 16.30 uur glijdt het gerstenat naar binnen.

Verder nooit iets anders als volkoren brood, bescheiden belegd met kaas, rookvlees, ham of een gekookt eitje. En ’s morgens om half 11 een groot glas vers geperst sinaasappelsap. Eens in de week koopt ze iets exotisch, een ananas, een mango of kiwi’s.

Nodig mijn moeder ook gerust uit, want afgezien van rood vlees en wild, lust ze werkelijk alles. Van oesters tot bloedworst, van geitenkaasmousse tot currykip. Je hebt een dankbare eter aan haar. Tijdens dineetjes in een restaurant en bij de supergezellige fine dining-avondjes bij  mijn schoonzus, kijken de Man en ik met ontzag naar de hoeveelheden voedsel die ze weet te verwerken, inclusief de nodige glaasjes wijn. En dat allemaal terwijl haar gewicht nog nooit boven de 52 kg is uitgekomen.

Eten is voor mam elke dag genieten. Ze kijkt vanaf haar middagboterhammetje uit naar de avondmaaltijd. Die ze weliswaar bijna altijd zelf moet bereiden, maar dat heeft ze er graag voor over.

Ze heeft bijna nooit griep, ze is zelden verkouden, heeft weinig tot geen last van stijve of onwillige gewrichten. Kortom een vitale vrouw van 81. Ik ben er stellig van overtuigd dat al die vitamientjes bijgedragen hebben aan haar fitte constitutie. Het lichaam is als een machine, smering en onderhoud zorgt voor een lange levensduur.

Er is helemaal niks mis met Moedereten. Dat blijkt ook wel, want ook nu nog is mam van duurzaam hardhout en ik ben haar bordkartonnen replica 😉