Buiten waait de wind om het huis. Het herinnert me aan mijn vroegste kinderjaren en de decemberavonden waarop ik luidkeels een aantal liedjes zong om de Goedheiligman vrijgevig te stemmen: ♫Hoor de wind waait, do-hoor de bó-men. Gerard Cox komt ook meteen voorbij. Maar de kachel staat te snorren op vier. En we hebben thee en waxinelichtjes van Verkáááde ♫

Zo gaat dat met geluk. Opeens is het er. En op datzelfde moment is het weer net zo snel gevlogen. Gewoon, omdat je je er van bewust bent. Blik op oneindig dus en wég met al dat mindfullness-gedoe.

Wegkruipen in mijn leeshoekje, terwijl in de keuken een bordje hangt “Man at work! Please, do not disturb” en de allerlaatste bladeren van dit jaar met huiveringwekkend geweld mijn ramen bestormen.

Na zoveel jaar op deze aardbol rond hobbelen, geloof ik niet langer meer in de kracht van materie. Wel in het zoeken naar verbinding. Trachten te ontrafelen wat ons bindt. Waar liggen de gemeenschappelijke raakvlakken tussen jou en mij? Zoveel mogelijk franje weglaten. Hoofd- en bijzaken scheiden. De essentie zoeken in de meest triviale zaken. Geuren, kleuren, beelden, herinneringen, dromen, stuk voor stuk diamantjes die je op je pad tegenkomt. Ik pak ze op, bewonder en koester.

Kerstversiering. Menuplanning. Versierde kalkoenen. Tingeltangel. Glitterschitter. Engelenhaar. Inkijkjes in het leven van een demente moeder. “Er woont een steen in mijn hart”. Dromen. Staren. Windkracht 9. Stoere kerels bewaken de dijken. Fopkado’s en onzinversjes. Zwarte Pieten zonder kleur. Stilstaande treinen. Schakelen. Pap hangt zijn besneeuwde pet aan het haakje. Veegt ijspegels van zijn neus. “Mensen moeten kunnen reizen”. Plichtsbesef. No nonsense. Een beetje van vroeger. En een beetje van nu. ♫ Dank u, Sinterklaasje ♫ .