Vrouwen hebben altijd koude voeten. Het is een wetmatigheid waar volgens vele mannen niet aan te tornen valt. Mijn fysio-therapeut is de overtuiging toegedaan dat het allemaal te maken heeft met de toestroom van energie naar de baarmoeder. Sowieso vraagt het verwarmen van je lichaam om energie. Energie is echter uitputtend. Het moet zich al over zoveel organen, weefsels en spieren verdelen, dus ooit is het gedaan met de hoeveelheid warmte. Mannen hebben zo’n kinderherberg niet in hun lijf, verliezen geen energie en hebben dus minder last van koude voeten. Klinkt heel plausibel allemaal, nietwaar?

En omdat vrouwen ook altijd veel te veel in de weer zijn met crash-diëten, eten ze soms simpelweg te weinig of niet het juiste om voldoende energie te vergaren. Tel daar een eenvoudige verkoudheid bij op, die vele kW’s aan energie opslokt en hoppa: weldra verschijnen de bontgekleurde wollen breiseltjes om vrouw’s verkleumde achterpootjes.

Tot zover de theorie. Het valt allemaal wel mee, zou je zeggen. Aangezien ik zelf ook van het vrouwelijke soort ben, weet ik intussen dat het knap lastig aan kan voelen, van die door- en door ijskoude onderdanen. Als de eerste tekenen van het najaar zich aankondigen, gaat wat mij betreft de centrale verwarming aan. Dat leidt tot onherroepelijke vergeldingsacties van mijn mannelijke huisgenoot. Uit met dat ding! Het zweet staat op zijn hoofd! Ben ik nou helemaal en zo. Oké, hij heeft gelijk, ik sla weleens door als ik eenmaal kou begin te krijgen.

Omdat ik inmiddels weet dat, wanneer de kou eenmaal mijn onderrug heeft weten te bereiken, mijn voeten binnen no-time aan gaan voelen als diepgevroren ijsklompjes. Om daarmee naar bed te gaan, voelt als liggen in een ijskoud Arctisch gebied. Waar ik vervolgens ook mijn bedgenoot mee belast. En laten we eerlijk zijn: een bed waarin twee personen liggen, is toch in feite bedoeld voor ehhhh, laten we zeggen enigszins warmere activiteiten dan ronddobberen in een bad vol ijsklontje.

Maar vrouwtje Eetplezier dacht na en kwam tot de volgende oplossing. Na de elektrische dekentjes, voetenzakken en andersoortig verwarmend materiaal, gaat zij aan de beenwarmers! Lachen jullie maar, het lijkt mij vooralsnog een effectieve oplossing. Natuurlijk is het van oorsprong een accessoire dat toebehoort aan de categorie jong, wild en swingend, maar het gaat nu even om de functionaliteit, nietwaar? Misschien kan ik ermee voorkomen dat de onderdanen koud zijn, voordat ik het zelf in de gaten krijg. Probleem was wel of ik die dingen kon kopen die aan mijn verwachtingen zouden voldoen. Voor zo’n oud exemplaar als ik is het niet snel goed. Dat bleek ook al heel snel in de praktijk.

Koude voeten en wat er aan te doen?

Goede raad was duur. Komt de berg niet naar Mozes etc … Ik kocht mijzelvers een zgn. loombreiring, inclusief bollen wol in de gewenste kleuren en ging welgemoed aan de slag om mijn beenwarmertjes zelf te breien. Volgens de mevrouw van de handige-handjes-winkel kon er niets mislukken. Het was eenvoudiger dan punniken. Nu weet ik gelukkig dat mijn creatief-artistieke vaardigheden niet op een erg hoog peil staan, dus de verwachtingen waren niet al te hoog gespannen. Toen de loomring dan ook in de prullenbak belandde, was dat niet echt een verrassing. Hoe vreemd het ook klinkt: de ouderwetse breipennen leken mij beter te bevallen. En nu ben ik zover dat de opzetsteken op de rondbreinaald staan. Klaar voor de start!

G. loert elke dag even naar het povere breiwerkje en meent dan cynische opmerkingen te moeten plaatsen als “het schiet al lekker op” en “lekker warme voeten zeker?”. Dat schiet altijd (ik herhaal al-tijd) in het verkeerde keelgat. Niet-eenvoudige klusjes als deze vragen toewijding en geduld. Fluister ik mezelf plechtig toe. En in de tussenliggende tijd mag G. gewoon zijn aangeboren wantrouwen aangaande mijn creatieve behendigheid op mij blijven botvieren. Want daar krijg ik het telkens weer warm van. Errug warm.