Veel mensen hebben er een smachtende verhouding mee. Zinnenprikkelend genot onder heuveltjes van kippenvel. Likken, zuigen, smakken. Lippen, tong, gehemelte, het wordt allemaal in de strijd gegooid bij het inzichtelijk maken van deze toch enigszins besmuikte relatie. Want het is eigenlijk zó verboden, zó slecht, maar tegelijkertijd ook zó vreselijk fijn. IJs. Ik heb het over ijs, mensen. En dan liefst ijs met de smaak van vroeger.
Mijn ijsbehoefte is niet zo heel groot. ik schreef het al eerder: ik ben van oorsprong een soepmens, maar bij tropische temperaturen lust ik natuurlijk best één, hooguit twee bolletjes ijs. Liefst in de smaken caramel, framboos, citroen of stracciatella en altijd zonder slagroom.
Jarenlang heb ik gespeurd naar ijssalons waar hetzelfde lekkere ijs gemaakt wordt, als destijds in de plaats waar ik ben opgegroeid. Want wat ben ik verwend, destijds, in mijn kinderjaren. In mijn toenmalige woonplaats zat de beste Italiaanse ijssalon aller tijden. Het echtpaar Belfi maakten in de zomermaanden hun ambachtelijke ijs in Nederland, om meteen na het seizoen terug te keren naar hun geliefde Italië om daar te overwinteren.
IJs met de smaak van vroeger
Als papa op zinderende zondagmiddagen geen dienst had, een goeie bui had en zelf ook wel zin had in een verkoelende versnapering, fietste hij naar ijssalon Torino in de Molenstraat. Verwachtingsvol zaten mijn moeder en ik dan met open bekjes te wachten, lepeltjes in de aanslag. Altijd dezelfde smaken, altijd dezelfde bekertjes, maar altijd overheerlijk. Nog proef ik de smaak van hun smeltende amarenen- of citroenijs op mijn tong of de knapperige nougatine die er steevast over heen gestrooid was.
Enfin, ijssalon Torino is niet meer. Mijn zoektocht naar een vervangend alternatief, in de buurt van mijn huidige woonstee, is tot op heden blijven steken bij ijssalon Cappello Giallo uit Veere. In maart 2012 wonnen zij de voorronden van het EK ijsbereiden in Wageningen. En dat is te proeven ook. Bij deze salon geen kekke nouveautés, maar wel heerlijk romig, ambachtelijk gedraaid ijs. In alle courante smaken. Ik mag er graag een omweggetje voor maken, als ik dan toch rondzwerf in de buurt van Middelburg.
Bij ijssalon Ice-at-sea (voorheen Geleijnse) in Renesse bestaat wel de mogelijkheid om te proeven van exclusieve bereidingen, zoals Malibu-, oma’s appeltaart-, of zelfs viagra-ijs. Hoewel bij veel mensen een geliefd adres, persoonlijk vind ik het ijs daar veel te zoet en veel te soft. Bovendien proef ik bij elk smaakje een synthetisch toontje achter op mijn tong. Niet lekker dus.
Op deze waarschijnlijk laatste zomerdagen van dit jaar, droom ik opnieuw van Torino’s ijssalon. Van de korte gordijntjes voor de raampjes en de wankele tafeltjes met de geblokte kleedjes. Van zijn onwaarschijnlijk lekkere coupes, boordenvol liefdevol gedraaid ijs met de smaak van vroeger.
Bron foto: West Brabants Archief
Ja, ook in Groningen hadden we zo’n ijswinkel. Alleen in de zomermaanden, de andere maanden werd het een Benneton winkel.
Ik zoek altijd naar een lekkere citroenijs. Zoals vroeger, zo’n uitgeholde citroen met citroenijs … heerlijk.
En jij hebt dan in ieder geval ijssalon Crusio nog. Die bestaat toch nog steeds? Ook prima ijs, weet ik me nog te herinneren.
Kom een keer naar Twente, Nell. In Hengelo hebben we hier van der Poel ijs. Al vele prijzen gewonnen en oh zo lekker. Mensen komen er van heinde en verre op af. Of het het kan halen bij je Italiaanse ijsherinneringen? Dat is natuurlijk maar de vraag. Maar goed is het wel!
Karin: wat een toeval. Over twee weken moet ik in Oldenzaal zijn en verblijf enkele dagen in Twente. Mocht het weer zich ertoe lenen dan ga ik zeker een kijkje nemen bij Van der Poel! Dank voor de tip!