In mijn leven bestaan er twee spelbrekers. Twee. Niet veel, hoor ik jullie denken. Dat is ook zo. Van nature zie ik de glazen altijd halfvol, dus is mijn stellige overtuiging dat het aantal indringers die het spel weten te bederven, nog reuze meevalt.

Mijn vijandelijk gezinde medespelers in het leven van alledag bestaan uit twee componenten, te weten het Hollandse weer (hoe banaal het ook mag klinken) én mijn eigen lijf (ook dat is voor veel mensen een dusdanig vertrouwd mechanisme dat het niet snel als storend wordt ervaren). Als één van hen komt opdagen, is er nog weinig aan de hand. Een stralende zon aan een hemelsblauw firmament met aangename temperaturen, kan de strijd met een lichaam vol ongerief en  pijn wel aan. Andersom ook: opgewekt trotseer ik met een weldadig en soepel aanvoelend bewegingsapparaat, venijnige oostenwinden of miezerige regengordijnen. 

Erger wordt het als beiden gebroederlijk op mij af komen stormen. Meteen bij het openslaan van het eerste oog, weet ik al dat dit niet mijn dag wordt. En hoe zeer ik ook probeer op zo’n dag van de overload aan citroenen, limonade te maken, soms lukt het gewoon niet. De citruspers raakt verstopt, teveel pitten in de vruchten, de suiker is op,  dat soort dingen. Op dat soort dagen zijn de citroenen echt even te zuur.

Netflix helpt. Warme thee ook. Vooral met iets zoets en molligs ernaast. Mooie dingen bekijken is tevens heel effectief als kwaadbestrijder. Musea zijn daarvoor de aangewezen plaatsen. Maar even zo goed helpt het vervangen van doodgewone, algemeen gebruikelijke spulletjes die al meer dan een halve eeuw in je nabijheid verkeren. Een koektrommel, een theeblikje, opbergdoosjes. Dan is opeens Emma Bridgewater met haar polka dots mijn redder in nood. Fleurig en kleurig huppelen de doosjes mijn keuken binnen. Vergenoegd kijk ik er naar en verzamel de oude blikken voor een rit naar de kringloopwinkel. 

Als ik dan rond drieën een theezakje uit het vrolijke blikje pluk, gevolgd door een zelfgebakken koekje uit Emma’s stippeltjestrommel, dan lijkt het al direct alsof de zon wil gaan doorbreken. Zonlicht is onontbeerlijk voor lekker rijp fruit. Dus morgen zijn de citroenen vast weer heel geschikt om limonade van te maken. Dan schenk ik de glazen vol tot aan het randje.