Zondagmorgen. Eindelijk! De bereiding kan beginnen. Van de soep. Al vanaf de eerste aanblik van de romige prei-mosterdsoep  op het blog I am cooking with love van Tessa Zijlstra, had ik er zo’n geweldige trek in gekregen. Ik kon niet wachten om deze soep te gaan maken. En nu is het eindelijk zover. Soep maken, in welke versie dan ook, is altijd leuk. Ik neurie er een Sinterklaasliedje bij.

Nadat de klus geklaard is, banjer ik wat heen en weer door het huis. Pers een verfrommeld wollen truitje weer netjes glad en draagbaar, lees vijf bladzijden in Judas (jawel, het boek van zussie Holleeder), red een plantje van de dorstdood en pieker ondertussen wat ik eens bij de soep van die avond wil eten.

Good old Mary Berry tovert de oplossing tevoorschijn in haar Bakbijbel: hartige scones! Ik zei het al vaker, bakken is voor mij een soort van hogere wiskunde waarvan het gegoochel bij mij vaak een slechte afloop kent. Gelukkig gaat het bij scones meestal niet om het uiterlijk, als de binnenkant maar lekker luchtig is. Ik had de zoete variant al eerder gemaakt en die waren prima te hachelen. Heel veel kon er dus niet aan mislukken. Dacht ik.

Dat het een tikje kleverige substantie werd, wist ik me nog te herinneren. Dat het dusdanig ernstig plakkerig zou worden, dat ik én mijn handen én het aanrecht én alles wat zich in de directe omgeving bevond, zou gaan ondersmeren wist ik toen nog niet. “Niet te moeilijk over doen en zeker niet te lang kneden”. Ik hoor het alle bakkunstenaars in mijn oren fluisteren, terwijl ik me probeer te concentreren om een enigszins werkbaar deegje te krijgen. Het lukt me niet. Alles plakt en kleeft aan elkaar. Nog maar wat bloem erbij. En nog wat. Opnieuw het recept nalezen.

Nee hoor, geen fout gemaakt. Met het speciale geribbelde scones-uitstekertje probeer ik alsnog een fatsoenlijk rondje uit te steken, iets wat uiteraard niet lukt. Met veel acrobatiek lukt het me nog net om een tiental flodderige rondjes op het bakblik over te brengen. Hup, vlug de oven in met die slappe hap. En jawel hoor, ze rijzen en rijzen. Weliswaar zal ik met het eindresultaat nooit de eretitel Meesterbakker behalen, maar lékker waren ze verdorie wel! Ik zeg met volle overtuiging: proberen maar. Het is met scones zoals met alles in het echte leven: uiterlijk is van ondergeschikt belang, als de binnenkant maar in orde is.

Hartige scones met cheddar

Ingredienten:
225 gr zelfrijzend bakmeel
½ afgestreken theel zout
½ afgestreken theel mosterdpoeder
½ afgestreken theel cayennepeper
1 afgestreken theel bakpoeder
25 gr boter
150 gr geraspte cheddar
1 groot ei
beetje melk, om te bestrijken

Bereidingswijze:
Verwarm de oven voor op 220˚. Vet een bakplaat licht in. Doe het bakmeel, zout, mosterdpoeder, cayennepeper en bakpoeder in een grote kom.

Wrijf met je vingers de boter door het mengsel tot het kruimelig is. Roer er 100 gr van de geraspte kaas door. Klop het ei in ene maatbeker en voeg melk toe tot je 150 ml mengsel hebt.

Roer het eimengsel door de droge ingrediënten tot je een zacht, maar niet kleverig deeg hebt. Leg het deeg op een met bloem bestoven werkvlak en kneed het licht. Rol het uit tot het een dikte heeft van 1-2 cm dik.

Druk een sconesvorm recht in het deeg (zonder te draaien) en til hem er recht weer uit. (Zo rijzen de scones gelijkmatig in hun vorm).

Druk het resterende deeg tegen elkaar, kneed het licht, rol het uit en steek er nog meer scones uit. Leg de scones op de bakplaat en bestrijk de bovenkant met wat melk en strooi er de resterende kaas over.

Bak de scones in 10-15 minuten tot ze goed gerezen en goudbruin zijn. Eet de scones zo vers mogelijk, dan zijn ze op z’n lekkerst.