Jan Petat. Ik wil deze term nogal eens uit mijn mond laten vallen na een overvolle week, als ook de zondag niet mee wil werken. Jeez, de storm buldert deze dag met volle kracht door mijn straat en beukt met fijne slagregens tegen de ramen. Het is géén weer.

De enkele verdwaalde die zich buiten waagt, kijkt met een zuur vertrokken bekkie. Kin op de borst om zoveel mogelijk natuurgeweld te ontwijken. Bah. Terwijl ik juist zo’n behoefte heb aan een lange, frisse wandeling door de bossen. Er zit niets anders op dan binnen te blijven. Daar is het heerlijk windstil. En warm.

Ik haak verder aan het wollen vestje waar ik een week geleden heel fanatiek aan wilde beginnen, maar waarvan ik na bestudering van het patroon toch enkele dagen nodig had om te begrijpen hoe het in elkaar stak. Twee zeshoeken die je dubbel moet vouwen om een vestje te fabriceren. Ga er maar aan staan. Eerst vouwde ik papiertjes. Toen kwamen er stoffen lapjes aan te pas. De vraagtekens boven mijn hoofd werden er niet minder om. Hulptroepen werden ingeschakeld.

Een kluns voelde ik me. Iedereen die een béétje creatief is, snapt dergelijke dingen direct. Kennelijk mis ik een noodzakelijk gen voor dit soort zaken. Nee, aan ruimtelijk inzicht heeft het mij gelukkig nooit ontbroken. Laat mij een olifant tekenen en het wordt vanzelf een fluitketel. Gelukkig is intussen alles duidelijk. En het wordt leuk, heel leuk.

G. en ik slobberen een staartje riesling weg, die overgebleven is na de Elzasser zuurkoolbereiding van gisteren. Ieuw! Niet bepaald ons smaakje. In de zuurkool is-ie heerlijk, wil ik ook niets anders dan deze, maar zo “kaal” draait het een nogal stroef walsje tegen ons gehemelte. Helden als we zijn, drinken we manmoedig door.

We keuvelen wat over een nieuwe thermostaat, want ja, zo’n ding op afstand via je foon of tablet kunnen bedienen, heeft toch wel wat. Bovendien is dat ding van ons antiek. Weliswaar programmeerbaar (waar ik elke dag tijdens het opstaan nog dankbaar voor ben) maar wel via een heel erg ingewikkeld cryptisch menu. Je moet er maar verstand van hebben om daar een halve graad in te wijzigen. Inzicht heb je er voor nodig. Drie keer raden wie dat heeft in huize Eetplezier.

Gelukkig blijven er ook nog simpele dingen in het leven. Zoals groenten wokken en pindasaus maken. Dus wijd ik me daar maar aan. In mijn spiksplinternieuwe wok van Creuset. Een fantastisch ding! Gekocht bij – hoe kan het ook anders – de mooiste en gezelligste kookwinkel van heel zuid-west Nederland: Bianca Bonte.

Gewokte groenten met pindasaus

Achtereenvolgens komen aan bod ui, wortel, puntpaprika en paksoi. Daar voeg ik niet teveel toeters en bellen aan toe, omdat ik alle kruiderij in de pindasaus stop. Eerst een uitje en 2 à 3 knofjes bakken. Slow! Dan een theelepel gemberpoeder, laos, koriander (ketoembar) en sambal naar smaak toevoegen. Wederom slow, want anders verbrandt het zaakje. Beetje water erbij, dan de pindakaas toevoegen: drie à vijf volle eetlepels. Blijven roeren.

Zodra het te dik wordt, ga je kokosmelk toevoegen. En maar blijven roeren. En kokosmelk (of af en toe een beetje water) toevoegen. Afmaken met een scheut neutrale ketjap, gembersiroop en het sap van een halve limoen. Misschien een beetje zout erbij voor de liefhebbers. Inkoken tot de gewenste dikte. Kijk maar wat jij ervan brouwt. Dit is de gemakkelijke manier, misschien vind jij het op een andere wijze veel lekkerder-der-der. Vertel het me gerust hieronder.
Lekker met droge, witte basmatirijst, zoetzure komkommer en emping.

Tussen alle windvlagen door schreef ik ook nog een versje. Beetje melancholisch misschien. Ik gun het mezelf.

Winterdagdroom

In het element, denk ik. De lichtjes op een rij.
Zalm-komkommerhapjes in aangename overvloed.

Jammer dat hij er niet is. En zij. En zo
nog een paar. Gebeeldhouwd in het hoofd.
Natuurlijk. Het enige dat blijft.

Zoef, zoef, glijdt de auto over zwart satijn.
Ergens zijn de straten afgezet.

Er is geen reden tot paniek. Dit is binnen.
Hier kan niets gebeuren.

Het is hier stil. Stiller. Stilst.
Op het klikken van de thermostaat na.
Hoe meer lege glazen hoe meer verleden.

En in dat ene uur leer ik. Over kracht en kwetsbaarheid.
Maar ook over welverdiende kalmte en vernietigend verliezen. En vooral over hoog en droog daarboven.
Geen vuurwerk. Geen full-color festival.

Ik troost me. Zolang er weten is, is er leven.