Ik houd van een kabbelend bestaan, zonder extreme hoogte- of dieptepunten. Een leven tussen helderwit en diepzwart in bevalt me het beste. Als feestbeest ben ik dan ook volstrekt mislukt. Een gegeven dat zich in december, de feestmaand bij uitstek, ieder jaar meer en meer laat gelden.
Waar komt dan toch dat paradoxale verlangen vandaan om mij reeds in de allereerste week van een vers, nieuw jaar onder te willen dompelen in de luidruchtige hectiek van een grote stad? Ik weet het niet. Laat onder deze blog gerust jouw psychologische bespiegelingen aangaande deze materie achter. Wellicht stemt het tot nadenken. Vergroot het mijn realistische zelfbeeld.

De meest nabije grote stad is voor ons Antwerpen. Komt dat even mooi uit. Man en ik houden zeer van het Vlaanderland en hun inwoners. Alvorens we ons richting shopping-mall of culinaire adresjes begeven, brengen we een bezoek aan het FoMu, het Fotomuseum aan de Waalsekaai 47. Interessante exposities ter plekke.

FotoMuseum Antwerpen

Op de begane grond is er de tentoonstelling Editing the News; een indrukwekkende selectie persfoto’s met diverse thema’s. Ik word geraakt door een artikel inclusief een fotocollega (uit onze eigen Volkskrant) met als titel “Bij elk slachtoffer in Aleppo hoort een overlevende”. Hartverscheurende tafereeltjes van wanhopige mensen met een dood lichaam in hun armen. Het zoveelste slachtoffer van een Arabische Lente. Er wordt geschreeuwd, gekrijst, gebeden om hulp. Dergelijke drama’s treffen de kijker vol in het gezicht. Zo ook mij. Ik voel mijn maag draaien. Voor de zoveelste maal in mijn leven ervaar ik in wat een luxe wij (mensen in het vrije westen) ons bevinden. Het schrille contrast met het vaak triviale geneuzel dat hier op Eetplezier verschijnt, maakt dat ik een opkomend schaamtegevoel niet weet te onderdrukken. En dat is heel zinvol voor een scherp observatie- en relativeringsvermogen.

De tweede verdieping geeft een beeld van de Belgische persfotografe Germaine van Parys (1893-1893). Zij realiseerde haar meisjesdroom en werd beroepsfotografe bij Le Soir. Meer dan een halve eeuw fotografeerde ze diverse Belgische taferelen: het Brusselse volksgebeuren, het Brugse begijnhof, oorlogsvluchtelingen en manifestaties aan de eeuwfeestpaleizen. Later wordt zij huisfotografe van de Koninklijke familie. Samen met haar petekind én collega Odette Dereze realiseerden beide dames een enorm oeuvre aan beeldmateriaal. Dit biedt een unieke kijk op de geschiedenis van België van 1918 tot eind vorige eeuw.

De vierde verdieping biedt plaats aan De Olympische Winterspelen 2014 in het Zuid-Russische Sotsji. Het worden de duurste spelen ooit, in een subtropische badplaats en vlakbij de zeer gewelddadige Noord-Kaukasus. Sinds 2009 werken fotograaf Rob Hornstra en schrijver Arnold van Bruggen onafgebroken aan een omvangrijke documentaire over dit corrupte conflictgebied. Thema’s als geweld en terrorisme versus het fenomeen Olympische Winterspelen leveren afschuwelijke beelden op. Bouwvakkers worden uitgebuit; natuurschoon vernietigd. Nergens ter wereld worden de mensenrechten zo ernstig geschonden als in dit Noord-Russische gebied. Om nog maar te zwijgen over het anti-homobeleid. Het dwingt de toeschouwer na te denken over dit wanstaltige sportspektakel. Een overduidelijk prestigeproject, geheel en al neergezet ter meerdere eer en glorie van Poetin’s vijftienjarige bewind.

Chillen

Als we ons om 15.00 uur door de schuifelende mensenmassa op de Meir hebben gewrongen, hier en daar een winkel binnengesneld zijn om er vijf minuten later bijkans gillend weer uit te rennen (ik haat winkelen als het druk is) bereiken we via de Groenplaats de Nationalestraat. Daar strijken we neer bij resto Renaissance. Een trendy eetgelegenheid met veel Italiaanse gerechten. We genieten van een zeer rijk gevulde zuppa di verdure. Erbij smakelijk ciabattabrood, olijfolie en olijfjes. Espresso en een theetje toe. Voldaan en moe van alle indrukken rijden we terug naar onze veilige, vertrouwde haven in Zeeland. Waar de zee altijd ruist, de wind altoos waait en het bruisende leven van de grote stad opeens erg ver weg lijkt.