Mijn buren en ik zijn dikke vriendjes. Ik koester een onuitroeibare liefde voor mijn zuiderbuurtjes. Wat zijn ze hartverwarmend, met hun dynamische joie de vivre-mentaliteit en hun schattige verkleinwoordjes. Als ik bij hen op bezoek ben, lijkt het alsof de wereld plotseling minder kleurloos wordt. Er hangt een soort van blijdschap in de lucht, die me met één vingerknip uit die penetrante lucht van doorgekookte spruitjes bevrijdt.

Mijn buurtjes wonen in Vlaanderen. Niet zo heel ver bij me vandaan. Dus kan ik ze zonder probleem met enige regelmaat een bezoekje brengen. Afgelopen zondag was ik opnieuw in Antwerpen. G. en ik dwalen over de Groenplaats waar op dat moment een bierfestival plaatsvindt. Er is live-muziek, er wordt gelachen en het hele plein bruist van levendigheid.

Op de Meir, de grootste winkelstraat van deze stad, wordt er nog als vanouds geflaneerd. De dames met sleepjurk en kant parasol, zoals in het liedje van Liesbeth List, zijn in de loop der tijd vervangen door in hippe kledij gestoken jongelui, maar de tred is haast gelijk gebleven, ietwat aarzelend, dralend bijna. Om maar zo lang mogelijk van deze zonnige namiddag te kunnen genieten.

Mijn hart staat even stil als ik in de verte de aangrijpende tonen van Pachelbel’s Canon hoor. Een piano midden op de Meir, met daarachter een bijzonder begenadigd jonge musicus. Toby Jacobs is de naam, lees ik op zijn kaartje. Zoals zoveel mensen blijf ik staan om te luisteren naar zijn spel. Kippenvel en een brok in de keel! Al zijn emoties lijken gevangen in zijn prachtige pianospel. Als groot pianoliefhebber heb ik dit nog weinig keren eerder meegemaakt. Oordeel zelf maar

Na dit spontaan aangereikte culturele vermaak, ontwikkelt zich bij mij een verlangen naar meer primitieve behoeften: drinken en eten. Daarvoor hoef je in Antwerpen niet lang te zoeken. We belanden op een zonnig binnenterrasje en genieten van een voortreffelijk bordje lekkernijen van The Chocolat Line met thee en de onafscheidelijke espresso voor G. Het kleine zilverkleurige theepotje heeft iets kneuterigs, maar vervolmaakt het gevoel in Vlaanderen te zijn. Of zoals ik de man aan een naastgelegen tafeltje tegen zijn vrouw hoor zeggen, als ze babbelen over een weekje vakantie: het zal u deugd doen.

Deugd doet Antwerpen mij altijd, elke keer als ik er op bezoek ben. Als het niet de winkels zijn, dan zijn het de lunchadresjes, de theaters of gewoonweg de mensen, die me vriendelijk en netjes te woord staan. Correct beleefd, dat zijn ze, mijn buurtjes. Want welke Hollandse echtgenoot spreekt zijn vrouw keurig met “u” aan? Ken jij ze? Ik niet.

Bron filmpje: Toby Jacobs Facebook pagina