Mensenkinderen, het culinaire landschap bood deze week weer een gevarieerd uitzicht. Duizelingwekkende afgronden en imposante bergtoppen. Do’s and dont’s. Lees mee wat er deze week allemaal de revue passeerde. Onder het motto: soms zit het mee, soms zit het tegen.

Do’s and don’ts

Mijn week begint gewoonlijk op zaterdag. Op die dag wil ik nogal eens een bezoek brengen aan een biologische markt. Bij Zuidbos bijvoorbeeld. Zodat ik tijdens de lunch kan genieten van een dubbeldik meergranen broodje. besmeerd met roomboter en belegd met volop oude kaas en daarbovenop radijsjes. Bij Zuidbos ben ik ervan verzekerd dat radijsjes nog de smaak van radijsjes hebben. Scherp. Prikkelend op de tong, zodat bij de gevoeligen onder ons wellicht de tranen over de wangen biggelen. Heerlijk vind ik het. Eventueel nog een snufje zout erbij en het feest is compleet. Blijer kun je niet maken.

Pasta van di Martino

De dag erop dacht ik het pasta-eten nieuw leven in te blazen. Terwijl de ragù lekker stond te pruttelen, kookte ik de pasta. Orecchiette van di Martino. Al dente in 12 minuti, stond er op het pak. Dat bleek een misrekening.  Na 18 minuten nog steeds een stevige beet. Na 25 minuten idem dito. Of dit altijd zo is bij orechiette? Ik had op dat moment geen Italianen in mijn omgeving om het na te vragen; alleen een hongerige man die zo Hollands is als een breede rivier in oneindig laagland. Het was voor het eerst dat ik dit merk probeerde en waarschijnlijk ook de laatste keer. Persoonlijk heb ik het idee dat pasta niet op deze manier gegeten hoort te worden. Antoinette, kun jij licht in de duisternis brengen???

Livar varkensvlees

Bij slagerij Bolier in Zierikzee kocht ik een onsje Livar ham. Jeuhhh, wat een openbaring! Zó lekker! Geen naar bijsmaakje van eugenol en vooral zonder de hinderlijke vochtigheid die ik veelvuldig bespeur bij de meeste gekookte hammen. Meteen ook maar procureurlapjes van Livar meegenomen. Want daar was ik al langer achter: voor mij geen ander varkensvlees meer dan van dit heerlijke, Limburgse scharrelvarken.

Nooit meer doen

Hoewel ik absoluut geen toetjesmonster ben, zag ik tijdens de reclame Danone Fusion voorbij komen, met de variant framboos/lychee. Toevallig ben ik wel dol op frambozen. En ja hoor, met dat laatste werd ik door slimme neuromarketeers over de streep getrokken. Ik kan het zelf nog niet geloven. Het moet een kortdurend defect geweest zijn. Danone Fusion, ja, óók die met framboos-lycheesmaak is niet te eten. Ik herhaal: niet. Mierzoet en met een afschuwelijke, synthetische nasmaak. Yuck. Goed, dat weten we ook weer.

Het witte goud

Op vrijdag stonden er, voor de vierde keer dit seizoen, asperges op het menu. AAA-kwaliteit. Brabantse Wal. Need I say more? Het blijft genieten in het kwadraat, vooral met de waanzinnig lekkere gesmolten beurre d’Isigny erover gegoten.

Verdronken aardbeien

Als dessert had ik Griekse yoghurt in gedachten met een overvloed aan zoete aardbeitjes, die ik eerst gemarineerd had in Dolfi fraise des bois. Fikse dot slagroom erop en voilà, het toetjesleed van Danone zou verdwijnen als sneeuw voor de zon. Even was ik de wet van Murphy vergeten. Brrrr, nooitnie kopen, mensen, die Griekse yoghurt van Katharos. Mijn nagerecht beperkte zich tot de (ver)dronken aardbeien.

Om er achter te komen, waarom ik deze yoghurt precies zo vies vond, ging ik op onderzoek uit. Kort samengevat, valt daaruit op te maken dat aan de meeste Griekse yoghurts, voornamelijk bedoeld om de kosten te drukken, geconcentreerde melkeiwitten en zetmeel wordt toegevoegd. Met een middel als Nutrilac, dat op de markt is gebracht door Arla, ontstaat een dikke yoghurt die qua mondgevoel de concurrentie aan moet kunnen met de authentieke Griekse yoghurts. Driewerf hoera voor de producent, die minder kosten hoeft te maken en de klant opnieuw het genetisch gemanipuleerde. bos in stuurt! Zo niet bij een kritische consument als ik. Mijn smaakpapillen registreerden doorweekt karton en te lang opgeslagen granen.

Epicuro Primitivo

Gelukkig kon ik de week met een goed gevoel afsluiten. Eind mei en nog steeds geen echt zonnig weer, maar ik liet me niet tegenhouden. Het was de hoogste tijd voor een fijn glaasje rosé. Uit Puglia dit keer. G. kwam met een flesje Epicuro Primitivo Rosato aanlopen. Een voltreffer wat mij betreft. Misschien zelfs wel behorend tot mijn Top 5 der beste rosé’s. Deze is helder licht rood van kleur en heeft fruitige aroma’s van voornamelijk rode bessen. In de fluweelzachte smaak heeft dit sappige wijntje iets van frambozen en aardbeien. Ideaal als zomers aperitief. Te koop bij Wijnkring.

Waarna we opstomen naar de eerste week van juni. Nieuwe maand, nieuwe kansen!