En toen werd het zomer. Erg veel zomer. Inclusief een Nationaal Hitteplan en meer van dat soort ongerief. Allemaal je reinste flauwekul. Iedereen in Nederland wil altijd zon. Liefst veel en vaak. Dus wat moet een mens met al die belachelijk klinkende maatregelen als “veel drinken”, “luchtige kleding dragen” en “iets meer zout dan normaal gebruiken”? Worden wij hiermee niet met z’n allen laatdunkend toegesproken en te kakken gezet als een volkje onnozele schapen? Ik dacht het wel. Ach, ik weet ook wel dat langdurige hitte een enorme aanslag pleegt op de algehele gesteldheid van met name onze oudere en/of fysiek beperkte medemens en ja, we dienen er inderdaad met z’n allen wel een beetje op te letten dat het sterftecijfer in zo’n periode van hitte niet teveel pieken gaat vertonen, maar ik vermoed dat een gezonde dosis burenhulp hierin meer kan betekenen dan al die maatregelen.

Terug naar het begin. Zomer dus. Ik ben opgevoed met pedagogisch verantwoorde termen als ledigheid is des duivels enz. Alles dient een doel, óók als het heet is. Dus maande ik G., die alle kenmerken van een lam geslagen pandabeer begon te vertonen, tot actie. Hup, de fiets op. De Zeeuwse natuur wachtte op ons om bekeken te worden. Dat was zo. De wuivende grashalmen en de voorbij schietende meeuwen kijken nieuwsgierig wie daar langs gefietst komt, er is immers in geen dagen iemand voorbij gekomen. Overvloedig stromende zweetdruppels belemmeren ons het zicht op al die prachtige landschappen, dus van echt terug kijken is geen sprake.

Gebakken tomaten met ui en ei

Gelukkig heb ik een afleidingsmanoeuvre voorhanden. Wat zullen we eten vanavond? Iets gemakkelijks, oppert G. voorzichtig, terwijl hij, bangelijk voor een overvloed aan culinaire activiteiten waarin hij zijn aandeel toegewezen kan krijgen, mijn richting uit kijkt. Acuut krijg ik daar, te midden van de weidse polders bij Wolphaartsdijk onder een brandende zon, visioenen van een eenvoudig boerenmaaltje, zoals dat vroeger bij ons thuis vaak gegeten werd: gebakken tomaten, ui en ei. Een soort roerei. Je hoefde er geen Larousse voor bestudeerd te hebben. Niks gesofisticeerd, alles heul simpel. Brood met knapperige korst erbij, dat wel. Voor de bite. Een ideaal gerecht voor warme zomeravonden.

In mijn gedachten zweef ik terug naar het jaar 1963. Door de opbollende keukengordijntjes schijnt de zon ongenadig op het rood-wit geblokte tafelkleed. In een groen emaillen vergiet staan gewassen aardbeien, die pap even tevoren meegebracht heeft van de aardbeienteler waar hij zijn bijbaantje vervult. De suikerpot in de vorm van een stenen framboos staat ernaast. Mam bakt in een zware koekenpan een berg uien en tomaten. Doet er op het laatst een aantal eieren door en roert nog eens stevig, zodat het ei stolt. Pap snijdt de boterhammen en legt er alvast één op mijn bord. Wat er daarna volgt, is mooier dan het mooiste sprookje. In de keuken van mijn jeugd wordt er intens genoten van een onvoorstelbare hoeveelheid boterhammen, rijkelijk belegd met het ui-tomaat-eimengsel. Het waren goede tijden. En het leek altijd zomer.