Voor mij geen fratsen op eetgebied. Geen superfood. Geen vermageringsdiëten. Ik probeer de wijsheid uit het midden in het oog te houden. Nooit met honger naar bed, maar ook zeker geen overdadige schranspartijen. Ik ben zeer matig met vlees, gebruik zelden pakjes of zakjes, eet zo veel mogelijk verse groenten en fruit, liefst biologisch en zout als toevoeging gebruik ik alleen bij het bakken van brood. Zoutloos brood lijkt op dubbelgebakken bordkarton. Niet weg te krijgen. Het zgn convenience food, wat door de dames en heren van Unilever zo gretig de markt wordt opgeduwd, kunnen ze wat mij betreft gewoon zelf oppeuzelen. Of liever nog: helemaal niet ontwikkelen, omdat er veel te veel  rommel in verwerkt wordt.

Wat ik wil zeggen is dat dit eetbeleid tot nu toe redelijk goed in de praktijk valt in te passen. Oké, er zijn een paar hardnekkige probleemgevalletjes. Ik eet bijvoorbeeld mayonaise uit een pot, ondanks dat ik ook wel weet dat verse mayo in een handomdraai te maken is, heb ik een diepgewortelde, onnozele angst voor rauwe eieren. Bouillonpoeder gebruik ik ook. En tomatenpuree. Ansjovisjes. Tonijn uit blik. Gedroogde pasta. Dat soort dingen. Voor een foodie heel erg DIY gedacht allemaal.

Een ander probleem betreft de snoeppot. Te vaak passeer ik die en stop gedachteloos een dropje, een winegum of een Rolo in mijn mond. Dan is er nog het dagelijkse glaasje alcohol. Het zou geen struikelblok hoeven zijn, als ik daarbij niet vrijwel direct een onbedwingbare trek krijg om iets te willen knabbelen. Ja, dat zijn heel vaak noten, maar toch glippen er ook wel eens zaken van calorierijker zaken doorheen. Een handje kan geen kwaad? Ammehoela ….

Vorstelijk ontbijten als een koning

Maar het grootste euvel was toch het ontbijt. Het ondergeschoven kindje bestond tot nu toe uit één cracker en één kopje thee. Dat dat niet genoeg brandstof oplevert om de dag aan te vangen, wist ik stiekem ook al wel een tijdje. Maar goed, soms moet een mens een bepaalde leeftijd bereiken om het Licht te zien. Dat licht floepte aan tijdens een vijfdaagse vakantie in Twente. Niet meteen de eerste dag, maar op dag vier viel het me op dat ik met verlangen uitzag naar het ontbijt. Natuurlijk is dat ook te danken aan de variatie die tentoongespreid wordt gecombineerd met een gevoel van niets-hoeft-alles-mag, maar het heeft toch ook alles te maken met de spreekwoordelijke knop die omgezet kan worden.

Vastberaden ging ik op huus an. Voortaan werd er ontbeten in huize Eetplezier. Zoals het een Koning betaamt. Met bammetjes. Hartig en zoet. Fruit. Thee. Yoghurt. Tweemaal per week een eitje. Op zondag een croissantje of pistoletje. Aldus geschiedde. En het bevalt uitstekend. Nooit meer een beverig gevoel rond elven. Geen overdreven trek in calorierijke zaken als het lunchuur nadert. Een suikerspiegel die stabiel blijft.

Rond één uur neem ik ofwel een smoothie ofwel een beetje yoghurt met fruit (ziedaar de Prins). De avondmaaltijd blijft zoals-ie was. Elke dag anders. Soms vlees, maar veel vaker niet. Pasta. Rijst. En altijd groenten. Soms probeer ik eens wat uit en anders kies ik uit de lijst van overvloed die wij hier in het Westen kennen. Want als een echte bedelaar dineren … dat is bijna onmogelijk in Nederland.