Heus, ik weet ook wel: geen feest zonder slingers. Maar als ik dan op zo’n zonnige zondagmorgen als vandaag serieuze twijfels heb omtrent het voortbestaan van Eetplezier, omdat er op culinair gebied bij tijd en wijle zo vreselijk weinig spectaculaire ontwikkelingen te melden zijn, vind ik dat niet eens zo heel vreemd. Mismoedig blik ik terug op afgelopen week. Want wat gebeurde er nu helemaal? Spruitjeslucht en ethergeur, daar zit geen enkele eetlustige op te wachten. Reis met mij mee door de afgelopen tien dagen.

In mijn favoriete boekhandel/brasserie stuit ik onverwachts op ene meneer Van ’t Hek. Ja, die. We hebben geen woord gewisseld, maar vanaf mijn plekje zag ik hem communiceren met andere mensen. Niet  één giftige opmerking. Geen enkele stemverheffing. Gewoon een aardige, vriendelijke, rustige man. Duidelijk op zijn gemak in onze Zeeuwse hoofdstad. Er moet zo nodig een hooggehakte dame met blond opgestoken lokken met hem op de foto. Ik schaam me plaatsvervangend voor zoveel onnozelheid. Láát die man toch voor ten minste een paar uren in alle anonimiteit kunnen rondhuppelen!

Maandagmorgen lig ik al om 4 uur ’s nachts de echtelijke sponde om te woelen. Het herinrichtingsplan voor de kast uitpuilend van administratieve-, bank,- papier- en fotobescheiden heeft vaste vormen aangenomen. In mijn hoofd wel te verstaan. Alvorens dit ten uitvoer gebracht kan worden, dient er nog wel eerst (lees: direct) een bezoek gebracht te worden aan Billy’s Bouwparadijs (lees: Ikea). Altijd goed voor een gezellig dagje uit. Met Zweedse balletjes na. Wie hier enige vorm van cynisme in meent te herkennen, heeft duidelijk paranormale gaven *grinnik*.

De tweede dag van de week begraaf ik mij in een kolossale papierberg. Twee decennia geleden gedateerd en nog steeds veilig opgeborgen in genoemde kast. Een mens wil niet weten wat hij/zij aan allerhande ongerief bewaart! Enfin, ik breng er de dag mee door en tegen de avond heb ik soort van geavanceerd opzoeksysteem gecreëerd: dozen, laatjes, mappen, allemaal met etiket. Het is een wonder. Boven wonder.

Op woensdag begeef ik me schoorvoetend voor het eerst in mijn leven naar een privé-kliniek. Geen paniek! Het handelt hier om een relatief klein ongemak. Niks botoxen, niks opvullen of wegzuigen, gewoon een tweede deskundige mijn euvel laten bekijken. Al snel blijkt dat er niet veel verschil zit tussen een reguliere kliniek of een private onderneming. Propvolle wachtkamers. Minzaam kijkende assistentes die vanachter enge loketjes hun status van God proberen waar te maken. En een klok die structureel drie kwartier vóór loopt. Ofwel: ook hier heeft men geen besef van afgesproken tijden.

Donderdag wordt de zo-goed-als-nieuwe fiets van buuf gestolen. Op klaarlichte dag, met het slot erop, een plek waar veel wandelend publiek voorbij trekt. Haar stem verraadt opwinding over het onrecht dat haar is aangedaan. Ik baal met haar mee.

In de loop van de vrijdag begint het plan te rijpen een giga hoeveelheid Elzasser zuurkool te maken. Met uien, appels, riesling en spek. De gretigheid om aan deze winterse hap te beginnen wint het wederom van een normaal werkende geest. Er wordt niet nagedacht. Er wordt geen foto genomen.  Wel enorm genoten van de smakelijke en loeihete maaltijd.

Gisteren nam ik het besluit nu eindelijk eens over te gaan op digitale televisie. Wat is het leven een armoe zonder 24 Kitchen, ik moet hoognodig wat tijd zien in te halen. Het wordt een vermoeiend middagje winkel in, winkel uit. De informatie die wordt verstrekt, is overal anders. Decoder, wel/geen Plus-abonnement, wel/geen smart-card, wel/niet HD-geschikt. De prijs varieert van € 50,00 tot ruim € 180,00. Man en ik blijven achter in totale verwarring. Nog maar een paar nachtjes slapen, alvorens we tot een impulsaankoop overgaan. Ook zonder 24 Kitchen blijft het leven een Feest, al zijn er nu even geen slingers te zien.

Oeps, was ik nu echt opnieuw vergeten dat ik de slingers eigenhandig dien op te hangen? Dus pak ik mezelf eens stevig vast (waar zitten m’n lurven en kladden eigenlijk?), schud het vege lijf enkele malen krachtig heen en weer en focus me op de krenten in de pap. Bezoek van vrienden vandaag, bijkletsen, een goed flesje wijn en lekkere hapjes.

Als hapje wilde ik de geitenkaasballetjes van Lepeltje Liefde proberen. Appeltje-eitje. Niet dus. De kaas wilde zich absoluut niet plooien rond de druif. Schilletje van druif gehaald, plakt misschien beter. Ook niet. Dan maar balletjes gerold en door de nootjes en bieslook gerold. Ook erg lekker.

Verder maakte ik een zalmsalade a la Jeroen Meus. In plaats van brood werden het toastjes. Wederom geen foto’s. Voor ik het wist stond alles op tafel en was de fles wijn nog maar half vol, maar was het intussen wel een feest geworden. Inclusief slingers.

Hello world, here I am!