Zo’n dag met van die venijnig aanvoelende rafeltjes. Opstaan met hoofdpijn. En een knie die tegensputtert. Een voordeur die klemt alsof er honderd paardenkrachten tegenaan staan te duwen. Broodkruimels die over de vloer vliegen als ik de ontbijttafel te bruusk afruim. De trieste aanblik van twee fris-bruin opgekrulde kamerplanten in mijn vensterbank. Niemand die – aan de andere kant van de telefoonlijn – mijn dringende vraag lijkt te begrijpen, laat staan enige welwillendheid toont om in actie te komen. De plug-in Recipe Maker die ik – als als nieuw snufje voor dit blog – wil gaan gebruiken, laat zich voor geen meter voegen tot iets wat er fatsoenlijk uit komt te zien. En last but not least: mijn veel te weelderige coupe corona lacht me vilein toe als ik terloops een blik in de spiegel werp.

Het volledige coronacircus plus bijbehorende zelfisolatie begint me momenteel behoorlijk op te breken. Ik mis de gezelligheid van mensen aan onze tafel, het keuvelen, de slappe lach als we iets teveel alcoholica genuttigd hebben. Nog steeds niet onbezorgd uit eten kunnen, geen feestjes in het vooruitzicht, geen fatsoenlijk geknipte haardos.  

Wat ik op dergelijke momenten dan het allerliefste wil, is mezelf een beetje verwennen. Oh nee, geen dure sieraden of sjieke kleren voor mij. Het kind in mij verlangt dan simpelweg naar warmte.  Liters thee bijvoorbeeld, hete geurige thee, met kleine slokjes opgedronken. En bij thee denk ik als vanzelf aan Great Britain. Aan hun hang naar traditie, zoals de bekende rode dubbeldekkers, de antieke brievenbussen, de stoomtreintjes door pittoreske dorpjes en natuurlijk de überkneuterige metalen uithangbordjes die hangen te wiebelen in de wind voor de ingang van de talloze levendige pubs.

Maar tevens gaan mijn gedachten naar de fantastische chefs die dit land voortgebracht heeft, zoals James Martin, Jamie Oliver, Michel Roux jr en hun vrouwelijke equivalent: de onovertroffen Mary Berry! Dé keukenprinses aller keukenprinsessen. Zij betekent voor mij alles wat Engeland te bieden heeft aan culinaire gebruiken. Van scones tot Sheperd’s Pie en van Sunday Roast tot Eton Mess. Stevige kost vaak, voedzaam en vullend.

Dat geldt ook voor dit soepje. De kleur alleen al doet me watertanden. Door de frisheid van de munt – met doperwten een match made in heaven – verdwijnt het melige van de peulvruchten als sneeuw voor de zon. Evenals mijn mistroostige humeur trouwens. Van soep word ik blij!

Doperwtensoep met munt

Ingrediënten:
100 g boter 
1 grote ui, grof gehakt
1 kg bevroren petit pois
850 ml hete kippen- of groentebouillon
een grote bos verse munt
1 à 2 eetlepels muntgelei
zout en versgemalen zwarte peper
een beetje crème fraîche, om te serveren

Bereidingswijze:
Smelt de boter in een grote pan op hoog vuur. Voeg de ui toe en bak al roerend ongeveer 5 minuten. Voeg de erwten toe en bak nog een paar minuten. Giet de bouillon erbij en breng aan de kook.

Haal de blaadjes van de muntstengels en leg ze apart. Voeg de steeltjes toe aan de pan en breng weer aan de kook. Dek af en laat ongeveer 5-8 minuten sudderen, of tot de erwten gaar zijn.

Roer de muntgelei erdoor, verwijder de muntstengels en gooi ze weg en roer de muntblaadjes erdoor. Schep in een processor en blender tot een gladde massa.

Proef de soep en breng op smaak met zout en peper en serveer warm of koud, gegarneerd met een scheutje crème fraîche en wat knapperig brood.

Bron recept: Family Sunday Lunches – Mary Berry