Ook objecten kunnen een ziel hebben. Voor mij maakt dat zo’n object juist waardevol. Laten we eerlijk zijn: er is toch geen reuk of smaak te ontdekken aan die moderne dertien-in-een-dozijn prullaria? Made in Taiwan. Geef mijn portie maar aan fikkie. Voor een fraai Art Deco bonbonschaaltje met duidelijk zichtbare sporen van gebruik daarentegen weet ik altijd nog wel plaats te maken in mijn overvolle servieskast. En dat die grappige sifonfles uit de jaren ‘20 – bedoeld om spuitwater uit te serveren – op dagen met een hoge luchtvochtigheid plotseling ook condens vertoont, is nog geen reden om hem weg te doen. Want dat is zijn zieltje dat af en toe tevoorschijn piept. Zo houd ik mij voor.

Het leuke aan deze Anzac koekjes is dat ze óók een historie, een innerlijke kern, hebben. Je proeft als het ware de geschiedenis erin: de liefde van de vrouwen die deze koekjes stuurden naar soldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog. Australian and New Zealand Army Corps ofwel Anzac. Omdat de ingrediënten in de koekjes (haver, suiker, boter en kokos) nauwelijks kunnen bederven, konden ze de lange reis van Australië naar Europa aan. Vandaag de dag worden deze koekjes vooral verkocht voor liefdadigheid. De opbrengst gaat dan bijvoorbeeld naar oorlogsveteranen. Jaarlijks vindt op 25 april Anzac Day plaats, een herdenkingsdag waarop alle Australische en Nieuw-Zeelandse oorlogsslachtoffers worden geëerd. 

Tot zover de geschiedenis. Terug naar het heden. Deze koekjes kan zelfs een kind maken. Wegen, mengen, bakken. Meer is het niet. Resultaat: een onwaarschijnlijk lekker koekje.

Anzac koekjes

Ingrediënten: (voor 25 koeken)
150 gr bloem
125 gr havermout
75 gr geraspte kokos
175 gr suiker
¼ tl zout
125 gr boter
2 el golden syrup (eventueel te vervangen door honing)
¾ tl baking soda
2 el kokend water

Bereidingswijze:
Verwarm de oven voor op 180 °C (hete lucht 160˚) en bekleed een bakplaat met bakpapier.