Het is eenvoudigweg niet leuk meer. Voor de honderd en twintigste  dag op een rij regent het deze winter. Een dag vol mistige druil en grijze mot. Al sinds mensenheugenis ben ik behept met een winterblues, die zijn hoogtepunt bereikt in de maand februari. Vaak zien we daarna al iets vaker de zon, worden de dagen merkbaar langer en verdwijnt dat knagende monster in me langzaam naar de achtergrond. In 2020 echter heeft de chef Weersomstandigheden – waar die zich ook moge bevinden – het anders geregeld: ze plakken er gewoon nog een muiskleurig dagje aan vast. De zoveelste intussen.

Ik ben er helemaal klaar mee, echt waar. Ik ben te fatsoenlijk opgevoed om hier te gaan vloeken, maar mijn gevoel zegt iets anders. Gelukkig ben ik een blogger en geen vlogger, dus hoef ik ook geen moeite te doen mijn droefgeestige snuitje in een olijke plooi te leggen. Hoe ik me door dit soort dagen worstel? Nou, dat zal ik je verklappen. Vanmorgen heb ik me, met datzelfde treurige hoofd, opnieuw in de zelfgebakken koekjes gestort. Inmiddels weet ik dat een beetje bakafleiding me goed doet. En bovendien: de bodem van de koekjesdoos was al weer in zicht en omdat ik me nog steeds in de Fodmap eliminatiefase bevind, dienden het opnieuw koekjes op basis van speltbloem te worden. Dat hoeft geen enkel probleem te betekenen, weet ik ondertussen. Tarwebloem valt altijd te vervangen door speltbloem, zo ook bij deze kokosgalettes uit de Koekjesbijbel.