Er was eens een zonovergoten dag. Van veertien graden naar ruim boven de vijfentwintig voelt als de weldaad van een warm bad. Een verkoelend briesje zorgt voor een comfortabel gevoel op de huid. Boven ons spant iemand een laken strak. Het is van het mooiste babyblauw, zonder dat er ook maar één plooitje in te bespeuren valt. 

Onmiddellijk begint het in mijn hoofd te zoemen, als een dartele bij op zoek naar nectar. Energie spat in het rond. Ik wil zoveel tegelijk ondernemen, dat het bijna voelt als een wedloop. Een verlangen naar meer, naar beter ook vooral. Alsof de toekomst alleen een open einde kent. Geen zorgen, geen verplichtingen. Alleen ik, het ontluikende groen, het oneindige hemelsblauw en de roze bril die zomer heet.

Ik vind het fascinerend om te zien hoe de natuur zich elk jaar weer weet te herpakken. Vanuit dor lijkend hout ontspringt een fontein aan frisgroene blaadjes. Dunne, wiebelige grassprietjes beginnen een vrolijk rondedansje met elkaar tot ze een stevig donsdekentje vormen.  Elk levend organisme ontwaakt uit zijn diepe winterslaap en niet in het laatst wij, wij mensenkinderen. Gehakkelde aurelia’s en citroenvlinders dartelen rond de uitbundig bloeiende petunia. 

Midden in de natuur voel ik me op mijn best. Op deze wonderschone middag trek ik er dan ook op uit. Het ruige pad waarop ik mij bevind is kronkelig en schemerig door de hoge vegetatie. Een caleidoscoop aan wilde bloemen aan beide zijden omarmt me. Sommige zijn groot met gebogen bloembladeren, andere laag met bladeren als waaiers. Hier en daar steken wat boterbloemen boven het lage struikgewas uit. Boven me hoor ik de honende lach van een groene specht, op de grond marcheren ellenlange colonnes mieren.

En kijk eens wat ik tegenkom: de Digitalis Purpurea, het bekende vingerhoedskruid, waar wij in tuincentra een aardig prijsje voor betalen om ze maar binnen ons gezichtsveld te hebben. Als uitgestrekte ballerina’s staan ze te pronken in het wild, parmantig en zelfverzekerd, maar zodra windvlagen deze plant beroeren, wiegen ze elegant en met souplesse heen en weer, hun kelkjes verleidelijk naar de zon gericht. Ik houd van dit soort vrouwelijke planten. Kleurrijke, haast deftige planten, verankerd in de natuur als eeuwenoude monumenten. Judaspenning. Prikneus.  IJzerhard. Achillea. Wilde reseda. Stuk voor stuk doen ze me geloven dat zelfs de   meedogenloze realiteit soms een idyllisch tafereeltje kan zijn. 

Hier, op dit ruige, kronkelige bospad voltrekt zich het sprookje van het willen zien. Want als je goed kijkt, zie je zoveel meer. Laat daarbij je fantasie een beetje werken en je waant in de magische wereld van Alice in Wonderland. Het witte konijn laat, naar het zich laat aanzien, nog even op zich wachten, maar ik heb deze dag geplukt; geplukt zoveel ik kon en in mijn mooiste vaas gezet.