Het overgrote deel van de persberichten die in mijn mailbox vallen, kent maar één doel: omzetverhoging van de producten zien te bewerkstelligen. Meestal gaat het over belegde boterhammen van de PR-bureaus zelf en niet die van mij. Een foodblogger’s hand is snel gevuld,  is het credo dat kennelijk in de wondere wereld van de PR wordt gehanteerd. Een gratis lunch, kortingsbonnen,  een ontmoeting met  bekende of minder bekende chefs, het kan allemaal geregeld worden, zolang het maar iets oplevert. Geen haan die kraait als er géén stukje over wordt geschreven op je blog, maar toch …. een gegeven paard etc. heeft zo zijn verplichtingen. Je zou je maar bezwaard kunnen gaan voelen door zoveel aandacht. En dat is nu exact waar de jongens en meisjes van de publieke relaties op inspelen: jouw zuivere geweten.

Aanbiedingen, kortingen, etentjes, ik negeer ze allemaal. Als er met mij samengewerkt wil worden, kunnen ze dat in gewoon Nederlands aan mij vragen. In heldere, duidelijke taal. Als een fabrikant hun product aan de man willen brengen mogen ze kiezen: ofwel ze huren een duur (professioneel) reclamebedrijf in ofwel ze benaderen een foodblogger en vragen in klare Jip- en Janneketaal om medewerking voor hun promotiedoeleinden. Blijft altijd nog de hoogte van de vergoeding een punt van discussie, maar er is dan wel een basis gelegd voor een “zakelijke relatie”.

Mijn ervaring is dat de meeste PR-bureaus zich nogal arrogant kunnen opstellen. Om nog maar te zwijgen van onderhandelen. Oké, eigen schuld, dikke bult. Ik hoef er niet van te leven. En zij hebben geen goedkoop promotiemateriaal. Lekker púh. Gelukkig zijn er altijd uitzonderingen. Dat zijn de pakketjes die je mag ontvangen, zonder dat er iets van je verlangd wordt. Kadootjes uitpakken die onverwachts op je deurmat vallen, heeft iets magisch. Ook een speculatie, maar dan net effe anders. Menselijker, welwillender, met meer tactische benadering gebracht ook vooral. Wat ik er mee doe? It’s up to me. Vrijheid, blijheid.

Vanmorgen kreeg ik dit doosje. Gevuld met kaas. En laat mij nou toevallig een enthousiast gebruiker zijn van deze kaas. Omdat-ie zo lekker pittig is. Omdat-ie zo fijn raspt. Maar vooral omdat-ie zo authentiek naar káás smaakt. Kaas met karakter, zoals de fabrikant zelf beweert.