Elke nacht is een feestje voor me. Een slaapfeestje. Maar onder invloed van een koude vriesnacht, transformeerden mijn voeten vannacht tot diepgevroren ijsklompjes en was er van een gezellig feestje even geen sprake. De extra fleecedeken brengt geen soelaas, zodat ik ten minste vier volle uren middels visualisaties van tropische oorden en zonnige stranden mezelf probeer warm te krijgen. Uiteindelijk val ik dan toch in een diepe slaap, waarna kort daarop de wekker begint te zingen. Rotding. Snel graaf ik mezelf in in mijn warme coconnetje van dons. 

Echt, ik ben niet voor kou in de wieg gelegd. Dat wil zeggen: figuurlijk want letterlijk werd ik juist wél in een ijskoud babybedje ten ruste gelegd. In januari 1956 is het achttien graden onder nul. Bloemen op de ramen. IJspegels aan de vensterbanken. Bevroren leidingen. Kruiken in bed. Koek en zopie. De kolenkachel die roodgloeiend staat te snorren. Want het was kkkkkoud!! Alles en iedereen ijs- en ijskoud! In die 12e januarinacht moet ik zo nodig uit mijn ei tevoorschijn komen. Het leven zou mooi zijn, hadden ze me daar binnen beloofd, maar het voelt bepaald niet als een warm bad waar ik in terecht kom.

Slaapfeestje

Terug naar de wekker van vanmorgen. Die kweelt gelaten rustig nog een uurtje door. En omdat ik nu eenmaal een gigantische slaapkop ben, doe ik alsof ik niets hoor. Dat gaat me heel gemakkelijk af, zelfs al zou ik middenin een vuurlinie liggen met knetterende kanonnen om me heen, dan nog knorde ik rustig verder.  Pas als ik opnieuw mijn ogen opensla, realiseer ik me dat ik vandaag nodig een aantal dingen moet afhandelen, dat de postbezorger komt met de door mij bestelde strijkplankhoes, dat er gegeten dient te worden en boodschapjes gedaan en ……

Tsja, dat laatste blijft een bijzonder fenomeen. Altijd als ik wakker word met een zo goed als leeg activiteitenlijstje, heb ik aan het eind van zo’n dag toch altijd het idee dat er van alles door mijn handen is gegaan. Elke minuut van de dag dient zich wel iets aan. En aangezien ik van huis uit oerdegelijk ben opgevoed met termen als “ledigheid is des duivels oorkussen”, worden ook de dagen na het arbeidzame leven opgevuld met bezigheden van zinvolle  aard.

Vroege vogels

Als ik mijn Ipadje openklap, is er al gefacetimed. Zie je wel, de wereld staat niet stil als ik in dromenland vertoef. Terwijl ik nog lig te soezebollen, produceert half Nederland lange stromen informatie op social media, hebben de kranten weer volop nieuwe feiten er uit weten te persen en blijkt mijn mailbox op deze koude morgen al direct vijf mailtjes te bevatten. Slurpend van mijn kopje Engelse thee, inclusief bruin bammetje kaas, begin ik langzaamaan wakker te worden. Er piept een streep zonlicht om het hoekje van mijn raampjes. Een goed teken!

Trrring, daar is de postbode al! Ongeduldig scheur ik het pakje open. Na diverse pogingen een passend overtrek voor mijn bejaarde strijkplank te vinden, heb ik mijn toevlucht tot de virtuele koopgoot genomen. En verhip, deze blijkt te passen! Intussen gaat de telefoon.  Iemand zou mij nodig terug moeten bellen? Jawel, dat klopt. Krampachtig probeer ik me te herinneren wat drie dagen geleden precies mijn vraag was.

Standje “AAN”

Met de resten van de verpakking nog in mijn hand, overzie ik de onafgeruimde ontbijttafel, de vlokjes stof die in het straaltje zonlicht een uitbundig rondedansje doen op de houten vloer en het rommelige aanrecht. De keurig ABN sprekende mevrouw aan de andere kant van de lijn, lijkt me van het type hoge hakjes, mohair truitjes en parelkettinkjes. Inclusief een robotstofzuiger.

Slapen is voor watjes, bedenk ik me, terwijl het leven zich in volle omvang voor mijn voeten uitrolt. Er is geen ontkomen meer aan. Ik veeg nog wat slaapresten uit mijn ooghoeken en zet mezelf in standje “AAN”. Onder het motto “never a dull moment” begin ik, zij het ietwat wankelmoedig, aan deze achtste februaridag in 2018. Over ruim 15 uur heb ik gelukkig weer een feestje! Het hittepit kussentje ligt intussen al geduldig te wachten op haar nachtelijke taak.