Als anti-fröbelaar ben ik allergisch voor tal van huishoudelijke zaken. Inmiddels beschik ik over een lange lijst met onwilligheden. Bloemen schikken bijvoorbeeld. Ze vallen bij mij altijd een kant op, maar nooit de goede, waardoor het geheel er reeds zieltogend uit ziet lang voordat er sprake is van daadwerkelijke bloei. Knopen aanzetten, nog zoiets. Hoewel iemand diep van binnen keihard “weggooien” begint te roepen bij het zien van een ontbrekende knoop aan ‘s mans overhemd, zegeviert toch altijd weer de nijvere, deugdelijke huisvrouw in mij. Met veel gevoel voor theater en een oneindig aantal verzuchtingen ga ik op zoek naar een passende knoop in de verstofte naaidoos, ben vervolgens 15 minuten kwijt met het vinden van een passende naald, om daarna tot de ontdekking te komen dat het met mijn ogen ook niet meer zo best is gesteld.
Vanaf vandaag voeg ik nog zo’n weerbarstig item toe aan bovenstaande lijst: ontdooid bladerdeeg. Echt hoor, bij kamertemperatuur wordt dit goedje volstrekt onhandelbaar. Mijn onbedwingbare trek in deze zelfgebakken snack maakte dat ik van start ging met het recept, maar reeds in de tweede minuut bid ik tijdens het gerommel om hulp van bovenaf. Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? Het is niet dat ik niet wil, anders zou ik nooit begonnen zijn. Zou het dan toch iets te maken hebben met mijn gebrek aan “creatief met kurk”-instelling? Ergens rijst er een vermoeden dat deze imperfectie zich opnieuw aan mij openbaart.
