Wat kan een mens toch intens naar zonnige oorden verlangen, vooral als een zure noordenwind rond je oren wappert en je de thermostaat bij thuiskomst nog maar eens een graadje hoger zet. Dan wil je je liefst toch even gelukzalig laten meedeinen op de Mediterrane golven van koesterende klanken en tongstrelende hapjes? Je onderdompelen in tijdloosheid en een geruststellende overvloed aan gouden zonnestralen. Citroenen en olijven aan de bomen, zoete tomaten binnen handbereik, aubergines en courgettes in overvloed, evenals de meest verrukkelijkste kruiden. Niet zo gek dat je van zo’n weelderige lading aan zondoorstoofde producten zoveel smakelijke gerechten krijgt voorgeschoteld.
Tsja, het zit er helaas allemaal nog lang niet in, die ontspannende vakanties met dito etentjes naar zuidelijker landen. Ik heb bange voorgevoelens dat we het ook dit jaar zullen moeten stellen met ons eigen waterige zonnetje, waar met de regelmaat van de klok, ook nog eens dikke grijze wolken vóór hangen. Onder het motto “het is wat het is” ontvlucht ik vandaag dit deprimerende vooruitzicht door nogmaals al mijn kook- en bakboeken door te bladeren. En zie wat ik tegenkom: een Ravani Griekse cake met amandelen en een fris-zoete citroersiroop. De gedachte alleen al doet me watertanden. Aan de slag!
Shortbread een traditioneel Engels koekje
De term “short” in baksels betekent zoiets als kruimelig. Om dat te bereiken dien je er eigenlijk “shortening” voor te gebruiken, een plantaardige vetstof die in Nederland spaarzaam te verkrijgen is onder de naam Crisco, hetwelk als eigenschap heeft dat het de vorming van lange eiwitketens (gluten) tegengaat.
Semolinabrood op de wijze van Levine
Sinds mijn interne gangenstelsel met enige regelmaat laat weten dat zij niet gediend is van een overvloed aan vezelige bestanddelen, zoek ik mijn toevlucht nogal eens tot wat minder zware broodsoorten. Gezond volkorenbrood, liefst zelfgebakken, was tot nu toe altijd favoriet in huize Eetplezier. Het vult heerlijk en ik kan er met smaak enkele sneden van wegwerken, maar mijn buik denkt daar tegenwoordig anders over.
Ik hoor steeds vaker stemmen uit mijn diepste krochten opduiken: “het mag allemaal best een beetje minder gezond, hoor” en “wij zijn hier ook niet meer zo piep om alles te kunnen verteren“. Tsja, daarmee hebben ze een punt, daar binnen. Vroeger knorde ik de nacht vrolijk door na een (te) overvloedige maaltijd, besprenkeld met de nodige glazen alcoholica, tegenwoordig dien ik erop te letten na acht uur niet te veel meer te nuttigen.