Ik schrijf 15 november 2019. Opnieuw zo’n grauwe, gure winterdag, waarop alle lichtheid verdwenen lijkt te zijn. Jullie weten het ondertussen: ik behoor tot de grote groep personen die deze maanden dóórkomt op de slepende tonen van een tergend langzame winterblues. Noem het overleven. Of dreinen. Voor mijn part muggenziften, als je maar nooit je kouwe vlerken in mijn nek legt, want dan is de kans groot dat ik opeens verander in een soort Hulk. Nou ja, de mini-versie dan.
Mocht ik me vrijelijk kunnen uitspreken, iets wat ik overigens niet gauw doe, dan kwamen er zeker enige stoere krachttermen uit mijn mond bij het aanschouwen van de zoveelste grijze dag deze maand. Enfin, een mens moet voort, dus geen gemekker. Overigens is het nog slechts 31 dagen na nu en dan gaat – gelukkig – de voorzichtige opmaat naar een volgende zomer al van start. Hoe goed klinkt dat? Weliswaar begint dan tevens de meteorologische winter en kunnen we vorst en sneeuw verwachten, de enige échte Siberische kou dus, maar dat is altijd nog minder erg dan te moeten leven in een cocon van muiskleurige treurnis zonder één gering sprankje zon.
Havermoutkoekjes met pindakaas
