Als je heel je leven gewend bent om als Eskimo in het uiterste noorden van Alaska te bivakkeren, dan wil dat nog niet zeggen dat je niet zou kunnen genieten van een weekje Canarische eilanden. Met andere woorden: alles wat ons dagelijkse leventje zo vertrouwd maakt, hoeft niet de enige echte waarheid te zijn. Soms dienen we grenzen te verleggen of – zoals men dat in deze tijd zo pseudo-hip weet te duiden – buiten onze comfortzone te durven bewegen.
Ik kan me daar wel in vinden. Zodra we het leven niet meer als één groot avontuur beschouwen, is het vaak gedaan met de pret. En hoewel het daadwerkelijke fysieke “bewegen” nu even aan strikte banden is gelegd, blijft het reizen in je hoofd gelukkig altijd mogelijk. Dat het dan in mijn geval meestal ook verwant is aan culinaire uitstapjes, zal voor jullie geen verrassing zijn. Elke dag doemen er in mijn hoofd trajecten op, die – ook al is dat nooit met opzet zo gekozen – leiden naar een nieuw gastronomisch landschap. Ik ken geen scrupules ten aanzien van experimenteren. Of om binnen de filosofie van Pippi Langkous te blijven: ik heb het nog nooit geproefd, dus ik denk wel dat ik het lust. Ofwel: ook een slechte ervaring is een ervaring.
Bananenbrood met chocolade en walnoten
