Aan tafel zitten brengt mensen dichter bij elkaar
De liefde is door mij gemaakt.
Ik broedde er behoedzaam op.
Uitgekomen. Het oude nest niet langer nodig.
Ik heb ons vleugels aangebonden.
Een lange vlucht, wat moeizaam soms,
maar toch de sterren uit de lucht geplukt.
Ik land pas als de zomer over is. Andere
plaats, dezelfde jij. Met tijd in overvloed
om in elkaar te overwinteren.
© Nell Nijssen
Dighter, literair tijdschrift, 2008, nr. 1 & 2
Wij duiken in je uitgestrektheid, in resterende land-
geheimen van deze pleisterplaats, wij vullen ons
met vergezichten uit een zanderig verleden.
Waar water schuurt, verloren loopt op schorren,
langs geulen die ontheemd een haven zoeken,
als babyhandjes graaiend naar een moederborst.
Nooit zal verdronken echt verdwenen zijn.
Kopje onder, lijkt het, maar tegelijk zo
glinsterend van ongerepte maagd’lijkheid.
We laven ons aan lepelblad, aan vogel-
rust en meer van dat soort moois. We zwijgen,
zien hoe het kerend tij zich in je armen vlijt
opdat het zilte nat jou vruchtbaar kust.
© Nell Nijssen
Dicht in de buurt Top 100
Uitg: Dagblad Trouw
(Amsterdam, febr. 2010)
Toen ik nog jong en recht van lijf en leden was
en jij behoorde tot de ongewervelden van die tijd
beslisten de vele vieze glazen om ons heen
samen te blijven om toch in ieder geval de afwas
tot een zichtbare bezigheid te maken, welke
in tweevoud en in opperste staat van wellust
nooit een einde kende. Hoe wij dachten
met één hand de liefde te kunnen lezen,
terwijl de moeders de stofnesten achter
onze onopgemaakte bedden vandaan krabden
en wij in hun ogen zagen dat ze liever niet,
of eigenlijk ook weer wel, in onze schoenen
wilden staan (die dan wel eerst gepoetst
moesten zijn). Want de liefde, de liefde,
daar draaide het toch allemaal om.
We knoopten de ochtend aan de avond,
vlochten een hongerig verbond en dronken
maandenlang van het net ontwaakte leven.
Pas toen ik de wijn door jouw open handen
liet glijden, hervonden de dagen hun namen
en voor de allereerste keer vloekte ik
op jouw strakgespannen ruggengraat.
© Nell Nijssen
Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift, literair tijdschrift met initiatief
Uitg: Guy Commerman
(Antwerpen, 28e jaargang, nr. 108, sept. 2010)
met de strijkplank het gras maaien
terwijl een toilettas uitpuilt
en wegfietst bestemming onbekend
een stofzuiger – alleen het woord al –
schildert nevelsliertjes om mijn hoofd
een lichtkrans van dode bloempotten
die zich een weg baant door de zwaartekracht
inmiddels is de vogelkooi leeg gewaaid
en wie biedt er op een broodmes
dat niet langer meer mag smeren
ik kartel punten aan jouw fluitconcert
en vlij me buiten
het domein van mijn gezichtsveld
dromende bomen eten hapjes uit mijn dag
ik vaar van hier tot aan het hek
en terug
© Nell Nijssen
(nominatie Arnhems Lezersbal 2009)
Het boek borrelt, laat los, sluit in.
Vergeet, brengt deining in een grijsheid.
Blinklicht wacht op slaap
een verderfelijke moeheid roept.
Zeven harken in een grond
van zware klei en vergeet-me-nietjes
die zich niets weten te herinneren.
Voetbalstemmen in de bomen, tussen
windgewaai en vogelfluit. Niemand die
nog moeite neemt om de stenen te beschermen.
Zelfs het houten bord wordt weggehaald.
Stappen langs de binnenheg. Zonder stem.
Een open mond bespeelt blind het orgel
der snurkerij. En wij, wij dromen liefst
de letters uit het echte leven kwijt.
© Nell Nijssen
Dicht Slam Rap 2009 kun je ook lezen
Uitg: Organisatie Dicht-Slam-Rap
(Boxtel, januari 2009)
ISBN/EAN 978-90-79777-02-0
Vier uur. De wereld trekt wit weg.
Roerloos leggen rimpels de doorgroefde aarde
bloot. Schemering schrijft roze strepen in de lucht.
Verdwaalde ganzen snateren door ijle stilte
heen. Ik zucht en voel de nacht die aan komt
snellen. Het is koud, zo ademwolkjes koud opeens.
© Nell Nijssen
Roodborst vlamt in sprokkelhout
Uitg: Redactie Grasduinen
(Amsterdam, maart 2009)
