Eetplezier & Meer

komt altijd in de nacht
kruipt, sluipt
door gangenstelsels
waar groene gedachten liggen

wachten om gekleurd
te worden onder de stevige druk
van een herfst die – onaangekondigd –
aangestormd komt

wrikt zich tussen stalen schouderbladen
klauwt in ’t wilde weg maakt
rondedansjes in een bovenbuik

dwingt, dringt
zich binnen tot in de kern
van mijn opgerolde niemandsland
waar ik licht in mijn handen

probeer te vangen
en lucht om door te kunnen
leven in draaglijke waarheid

© Nell Nijssen

(1e prijs Bestse Poëzieprijs 2008)

klank ademt zich langs
heuveltjes van kippenvel

zoals een zoentje op je kruin
in ver voorbije kinderjaren
we fluiten

over houden van en kleine
dingen die ’t doen en meer
van dat soort moois; we tellen

ons van noot naar noot, langs
breekbaarheid en voor altijd

het trilt de leegte uit een lijf
opdat het dansen verder gaat

© Nell Nijssen

(1e prijs dichtwedstrijd Drentse Open-Dicht Festival)

Hoe lang kan breed zijn zonder van vaste vorm
te veranderen? En hoe zie je dat voor je, een soort
lucide engel die – als het licht definitief uitgaat –
transformeert tot blauw fluorescerende zwijgzaamheid?

Kom op zeg, in vierkante adempauzes is het moeizaam
eieren vervoeren. Hink-stap-sprong. En wéér mis.
Boter op het hoofd. Natuurlijk. Om vervolgens kwaad
daglicht te filteren door geheugens boordenvol gaten.

Mooie, ronde bollen gevuld met zachte praat drijven
zoetjes door een ingewikkeld hoofd. Rood zal niet
winnen van wit, o nee. Links, rechts. Links, rechts.
Onverstoorbaar. Strakke lijnen zonder krimp.

En ergens in de verte schemert de lieve vrede. Met twee
wankelwoorden voorsprong bemin ik aarzelend
de doodgewaande deemoed. Het smaakt me best,
maar het kan natuurlijk altijd beter. Misschien.

© Nell Nijssen

(nominatie Vredesslamcompetitie in het kader van de Vredesweek 2008)

Morgen zal de geboorte zijn. Het jonge leven
vangt aan en versleten beelden klapwieken tot
ver boven de wolken.

Ik klamp me vast aan verder, aan de halfvergane flarden
die vroeger zo gewichtloos in mijn handen pasten.

Al wezen ze de weg, ze stonden jubeljuichend in
de haarspeldbochten met duizend liter tegengas.

Dan komt de man die het gevaar afwendt, gisteren nog
was hij erbij. Ik tuimelde in onzichtbaarheid en hij
liet mij het daglicht ruiken.

Morgen zal ik wakker worden. Dan kunnen de bloemen
mij weer bekoren. En later zoek ik naar de man
die mij zo vruchtbaar wist te maken. Hij bevalt me.

© Nell Nijssen

(1e prijs Strellus poëzieprijs)

… en sinaasappels, ik maak
een cirkel op het raam

de boodschappentas in felle kleuren
vloekt bij je waterdichte zwarte jas

waarom – in hemelsnaam – zeg me waarom
kunnen we voor deze ene keer
niet gewoon soep uit een pakje eten

met achtendertig en een halve
graad voel ik me lekker licht en
warm; ik had zo graag vandaag
mijn dansje voor je willen doen

in de keuken, terwijl jouw favoriete
amandelhartjes in de oven
lief naar je zouden lonken

ik kijk je na
het is vreselijk buiten
en je rug is zo smal

© Nell Nijssen

(Nominatie ABN AMRO Almere Poëzieprijs)