Geplaatst op

Herboren

iets heel zachtgeels ontwaakt
in mei; een nieuwe lente, nieuw begin
er groeit wat donzigs binnenin
door vlinderhanden aangeraakt

een ongarepte prilheid die volmaakt
de frisse wereld baart die ik bemin
er glinstert hoop; ik krijg zo’n zin
in leven dat naar groene appel smaakt

het breekt door schalen hardheid heen
verjaagt de laatste kilte uit de lucht
voedt mij met licht dat eens verdween

de pijn voorbij; een laatste zucht
ik drijf het beste uit mijzelf bijeen
koester de warm, volgroeide vrucht

© Nell Nijssen

(eervolle vermelding sonnettenwedstrijd “Ode aan de Lente”, uitgeschreven door NCRV’s DichtTalent)

Geplaatst op

I.M.

soms bij het zwijgzaam eten
van de eerste, zoete worteltjes

regelmatig tijdens het piepen
van de nog altijd kromme achterdeur

dikwijls als ik ze maar opzoek
de zelfgebreide wintersokken

vaak als ik de lavatera snoei
en weet hij bloeit toch nooit meer
zo mooi als toen

meestal als de kurk weer
eens afbreekt
of de kerstverlichting het niet doet

maar altijd bij het afschuimen
van de groentesoep met daarin
alles van jouw omgespitte aarde

(2e prijs Landelijke Gedichtendag 2008 Vlaardingen)

Geplaatst op

Chopiniana

zij danst de nacht aan flarden
en tikt het ritme van de tijd

met haar vermoeide voeten
tot koele meren van verlangen

zij klapwiekt toekomst
in haar hart, vangt licht

tussen verdwaalde passen

zij glijdt en trippelt, zwiert
en zweeft haar oorsprong dichterbij

zij wil nog zoveel lichter zijn

© Nell Nijssen

(1e prijs wedstrijd “Laat je taal dansen”, uitgeschreven door Kunstfactor Dans, sectorinstituut voor de Amateurkunst)

Geplaatst op

Angstzweet

komt altijd in de nacht
kruipt, sluipt
door gangenstelsels
waar groene gedachten liggen

wachten om gekleurd
te worden onder de stevige druk
van een herfst die – onaangekondigd –
aangestormd komt

wrikt zich tussen stalen schouderbladen
klauwt in ’t wilde weg maakt
rondedansjes in een bovenbuik

dwingt, dringt
zich binnen tot in de kern
van mijn opgerolde niemandsland
waar ik licht in mijn handen

probeer te vangen
en lucht om door te kunnen
leven in draaglijke waarheid

© Nell Nijssen

(1e prijs Bestse Poëzieprijs 2008)

Geplaatst op

Intermezzo

klank ademt zich langs
heuveltjes van kippenvel

zoals een zoentje op je kruin
in ver voorbije kinderjaren
we fluiten

over houden van en kleine
dingen die ’t doen en meer
van dat soort moois; we tellen

ons van noot naar noot, langs
breekbaarheid en voor altijd

het trilt de leegte uit een lijf
opdat het dansen verder gaat

© Nell Nijssen

(1e prijs dichtwedstrijd Drentse Open-Dicht Festival)

Geplaatst op

Welles Nietes

Hoe lang kan breed zijn zonder van vaste vorm
te veranderen? En hoe zie je dat voor je, een soort
lucide engel die – als het licht definitief uitgaat –
transformeert tot blauw fluorescerende zwijgzaamheid?

Kom op zeg, in vierkante adempauzes is het moeizaam
eieren vervoeren. Hink-stap-sprong. En wéér mis.
Boter op het hoofd. Natuurlijk. Om vervolgens kwaad
daglicht te filteren door geheugens boordenvol gaten.

Mooie, ronde bollen gevuld met zachte praat drijven
zoetjes door een ingewikkeld hoofd. Rood zal niet
winnen van wit, o nee. Links, rechts. Links, rechts.
Onverstoorbaar. Strakke lijnen zonder krimp.

En ergens in de verte schemert de lieve vrede. Met twee
wankelwoorden voorsprong bemin ik aarzelend
de doodgewaande deemoed. Het smaakt me best,
maar het kan natuurlijk altijd beter. Misschien.

© Nell Nijssen

(nominatie Vredesslamcompetitie in het kader van de Vredesweek 2008)