Morgen zal de geboorte zijn. Het jonge leven
vangt aan en versleten beelden klapwieken tot
ver boven de wolken.
Ik klamp me vast aan verder, aan de halfvergane flarden
die vroeger zo gewichtloos in mijn handen pasten.
Al wezen ze de weg, ze stonden jubeljuichend in
de haarspeldbochten met duizend liter tegengas.
Dan komt de man die het gevaar afwendt, gisteren nog
was hij erbij. Ik tuimelde in onzichtbaarheid en hij
liet mij het daglicht ruiken.
Morgen zal ik wakker worden. Dan kunnen de bloemen
mij weer bekoren. En later zoek ik naar de man
die mij zo vruchtbaar wist te maken. Hij bevalt me.
© Nell Nijssen
(1e prijs Strellus poëzieprijs)
