Daar zit ik dan, niet geheel onverwacht maar naar mijn gevoel toch plotseling, op een prachtige herfstdag in restaurant De Librije in Zwolle. Jawel, bij meneer en mevrouw Boer, dé Boertjes zal ik maar zeggen. En nu ik op een punt gekomen ben dat ik jullie wil laten weten hoe het me daar bevallen is en dus naar de juiste woorden zoek bij de juiste plaatjes, moet ik tot mijn grote schrik constateren dat zoiets geen eenvoudige klus is.
Als alle superlatieven tekort schieten, heb je weinig aan een uitgebreid culinair vocabulaire. Bovendien: al zou je een compleet arsenaal aan uitdrukkingen voorhanden hebben, dan nog: hoe omschrijf je de hemel als je het moet doen zonder geur-, kleur,- en smaaktoevoegingen? Woorden zijn slechts gedrukte letters.
Naar mijn bescheiden mening kan dat gewoonweg niet en ik ga het ook niet proberen. Ik benoem de meest belangrijke componenten, simpelweg omdat het teveel was om alles te onthouden. Die middag bij De Librije wilde ik met alle aandacht genieten, me voor even geen schrijvende, fotograferende blogger voelen. Laat de foto’s het verhaal vertellen. Ze zijn gemaakt met de foon, dus niet van optimale kwaliteit. Maar gebruik je fantasie, probeer te proeven wat je ziet en leest.
De Librije in Zwolle
Geloof me, ik waande mij die dag in een hogere dimensie, met God in de keuken en her en der beminnelijke engelen om me heen die steeds maar weer opnieuw andere heerlijkheden brachten. Sinds kort is de Librije gevestigd in een voormalige vrouwengevangenis. Laat ik zeggen dat het bepaald geen straf is om aldaar enige tijd te moeten verblijven. Een understatement van de eerst orde! Jonnie Boer is voor mij de absolute top van alle culinaire grootheden in Nederland. Zijn creativiteit kent geen grenzen.
Zoveel variatie in texturen, zulke spannende combinaties, zoveel respect voor pure, aardse smaken. Elk hapje is een nieuwe smaaksensatie. Bovendien kent elk gerecht een zogenaamde bite. Geen overdaad aan zalfjes, crèmepjes en moussejes, er moet bij De Librije normaal gekauwd worden. Wat mij betreft een groot plusplunt. Jonnie is altijd op zoek naar vergeten kruiden, nieuwe technieken en werkt graag samen met lokale ondernemers om originele ingrediënten te kunnen gebruiken. Hij volgt zijn instinct en bewaakt de authenticiteit van al zijn gerechten.
G. en ik nemen een vijfgangen lunchmenu. We beginnen met een kommetje zoute thee van gefermenteerde rodekoolbladeren. Erin drijft iets pittigs. Een kommetje boordevol umami. Heerlijk!
De eerste amuse verschijnt kort daarna. Op de steentjes ligt een gerechtje van zwemvin van heilbot, gecombineerd met zeewier en citrus. Vederlicht en heerlijk van smaak.
Een jongeman met allerhande ingrediënten in diverse kleine schaaltjes en tubetjes verschijnt en verzoekt ons één hand plat op tafel te leggen. Vervolgens legt hij daar met uiterste precisie eerst een blaadje groen op, vervolgens een lepeltje tartaar van rund, daarop oesterblad en bieslookcrème en dekt het af met een licht en luchtig bolletje . Het is een vreemde gewaarwording zo van je hand te eten, maar het smaakt er natuurlijk niet minder om. Ik weet dat kaviaar soms op deze manier geserveerd wordt, om de smaak zo puur mogelijk te houden. Hoewel het daar in dit geval niet om zal gaan, is het een grappige manier om een gerechtje op te dienen. Voor de goede orde: dit is G.’s hand.
Zelf kies ik voor het hoofdgerecht een vegetarisch bordje. Ik ben erg nieuwsgierig hoe men het woord vegetarisme hier interpreteert. Mijn gerecht bestaat uit een hart van bloemkool, curry madras en krenten. Zeer zeker een geslaagde smaakcombinatie. De foto is helaas van slechte kwaliteit.
Mijn keuze is gevallen op de volledig losgeslagen appeltaart naar recept van Jonnie’s moeder. Een gedeconstrueerde appeltaart ligt als een setje culinaire sieraadjes in een donkerbruin juwelenkistje. Afgezien van de gewelde rozijnen en de appeltjes is niets wat het lijkt. Alles is eetbaar, inclusief de steranijs. Een heerlijk luchtige en lekkere afsluiter.
Vanzelfsprekend wordt deze vergezeld van een aantal bijzondere lekkernijen. Dit in de vorm van dunne berkenstammetjes met er bovenop kleine chocoladebolletjes gevuld met bossmaken, zoals bospaddenstoelen en sparrentoppen met karamel en zout. De bedoeling is ze in een bepaalde volgorde te eten en daaraan voldoen we braaf.
Hierna zijn we toch echt verzadigd. Rond vijf uur verlaten we voldaan en uiterst tevreden De Librije te Zwolle, om nog dagen na te genieten van deze fabelachtige middag. Bij Jonnie en Thèrése Boer ben je niet alleen “uit eten”. Zij zorgen voor een onvergetelijke belevenis. Gun jezelf ten minste één keer in je leven deze totaalervaring in de culinaire hemel!
N.B. De foto boven het artikel is afkomstig van de site van De Librije.
Goedemiddag Nell,
Ondanks dat je niet probeert om de hemel te omschrijven zonder geur-, kleur,- en smaaktoevoegingen is dat toch goed gelukt! 🙂
Het ziet er ook allemaal heerlijk uit en ik ben erg nieuwsgierig gemaakt. Dat wordt sparen.
Groetjes,
Patricia
Ja, een beetje sparen kan inderdaad geen kwaad, Patricia, Maar dan heb je ook iets waar je nog jaren met genoegen op terug kunt kijken.