Cha, cha, cha, wat zullen we eten? Cha, cha, cha, wie kan het weten? Wie is de man die mij dat zeggen kan? De groenteman …. cha, cha, cha. In mijn jeugd heb ik dit deuntje heel wat keer uit de Philips buizenradio horen schallen. Wie kent deze radio’s nog? Met zo’n flakkerend groen lichtje rechtsboven, bedoeld als leidraad voor de fijnafstemming. Nostalgie van de bovenste plank. Samen met herinneringen aan twee mud aardappels in de speciaal daarvoor getimmerde kist in de schuur, ijsbloemen op steenkoude slaapkamerramen, een snorrende roodgloeiende kolenkachel, het vlooienspel op het dubbeldik pluchen tafelkleed en mam die, geruit schort om het middel geknoopt, in dampende pannen staat te roeren.
Genoeg gezwijmeld. De feiten: bovenstaand cha-cha-cha-melodietje ging vooraf aan een gesproken radiosketch tussen de groenteboer en zijn vrouwelijke klant. We spreken begin jaren zeventig. De groenteman bespreekt met “de huisvrouw” de juiste bereidingswijze van een recept. Ook staat hij stil bij seizoensgroenten en welk fruit er op dat moment het best genuttigd kan worden. Het geheel is van een vrouwonvriendelijkheid die anno 2020 echt niet meer zou kunnen. Een man dicteert een vrouw wat ze als maaltijd die dag zou kunnen voorschotelen. Veel gekker moet het toch niet worden. Gelukkig hebben we nu Angélique Schmeinck, Estée Strooker, Nigella Lawson, Donna Hay en de onvolprezen Mary Berry, allemaal vrouwelijke chefs die de mannen van toen nog een heel leerzaam culinair en lesje kunnen leren.
Selleriesalade zonder kunstmatige toevoegingen
