Vandaag leggen wij vast en zoomen in
op elk veelbesproken detail. We verwisselen
de bovenste lagen en zagen zelfkanten
aan het beeld dat ogenschijnlijk recht geknipt
maar zo verscheurd het midden bepaalt.
Wit kan altijd zwarter. Zwart altijd grijzer.
Als wij onze verdraagzaamheid maar genoeg
in fel zonlicht laten overleven.
Dat mijn hart bleker en kleiner wordt
houden we gemakshalve buiten het gezichtsveld.
De keus is aan elk uitgesproken hoog woord
dat zich moeiteloos naar buiten wringt. Er zijn
oneindig veel gedachten die naar middernacht spoeden
zodat zelfs de geringste beweging tot onscherpte leidt.
En op het moment dat ik de stilte voorgoed weet
te beheersen, vraag je me jouw kant op te kijken.
Klik. Je vinger bevriest de tijd.
Licht verschijnt, ruis verdwijnt.
Ik vlieg over in papieren zwijgzaamheid.
© Nell Nijssen
