Home » Dagboek » Mijmeringen » Goed gesprek met jezelf

Goed gesprek met jezelf

15 02 2016 | Mijmeringen | 5 reacties

Iedereen heeft wel eens iets op zijn lever. Meestal kunnen we dat – gelukkig – gewoon uitspreken. Of je hebt een goed gesprek met jezelf. Even zo vaak gebeurt dat ook niet. Omdat we de heilige fatsoensnormen in acht nemen of omdat we het op dat moment vooruit schuiven naar een geschikter tijdstip. Maar vaak ook omdat we simpelweg onze angst, woede, teleurstelling of verdriet niet kunnen vatten in woorden.

In het verleden heb ik ooit te maken gehad met psychologische hulp. Het was kort na de dood van mijn vader. Elke vader gaat op een slecht moment dood, op zich is dat een heel natuurlijk gegeven. Nu kan ik wel gaan roepen dat ik “de liefste vader ter wereld” had en dat wij “een speciale band” hadden, maar ik kan me zo voorstellen dat een heleboel kinderen dat vinden. Hoe dan ook: paps dood deed mij in een diep, zwart gat vallen. Alles draaide gewoon door: ik deed mijn werk, ik kookte, ik at zelfs. Alsof er niets aan de hand was, zo leek het voor iedereen. De waarheid was dat ik afschuwelijke nachten had, volgepropt met bange dromen, waarin ik steeds tekort schoot. ’s Morgens kwam ik geradbraakt uit bed.

Tijdens een bezoekje aan mijn huisarts, bleek mijn bloeddruk 200-100. Een mooi beginnetje voor wat ooit een burn-out zou worden. Witjas stuurde me naar een psycholoog, die praktijk hield in zijn verzamelgebouw. Direct bij de eerste ontmoeting, voelde ik absoluut niet de behoefte om aan dit wezen te gaan vertellen hoeveel pijn het wel niet deed van binnen.

Goed gesprek

Ze bekeek me met een vakmatige, koele blik en sprak met de lijzigheid van een diepgevroren pinguïn. Ze orakelde dat iedereen een rugzakje had. Bij de één zat er wat meer in als bij de ander. Maar lieten we maar eens beginnen bij het begin: hoe was de relatie met moeder? En hoe had ik mijn jeugd ervaren? Door dat soort uitgesleten denkpatronen op mij af te vuren, begon mijn eerste bezoek meteen volledig verkeerd uit te pakken. Na twee sessies wist ik het wel. Mijn bloeddruk moest zákken, niet verder stijgen.

Gelukkig had ik mijn toetsenbord. En nog meer voorspoed: de UvA was net begonnen (as we speak 2000) met een pilotproject, betreffende het aanbieden van een on-line hulpdienst: Interapy. Voor mij werkte het ideaal. Tot in de kleinste details tikte ik het gebeurde van me af. Opnieuw bevond ik mij urenlang, bevend en ijskoud van angstige spanning, in de schaars verlichte ziekenhuisgang met de afgebladderde deur en de receptioniste die vanachter haar pc manmoedige pogingen deed ons wat troostrijke blikken toe te werpen. Tot die ene, vreselijke zin werd uitgesproken door een man op witte klompen met een groen petje op. Het spijt me, begint hij te zeggen. De klok geeft 00.10 uur aan. Anderhalf uur later lig ik in een vreemd bed, zonder ledematen, zonder een hoofd dat ook maar een fractie kan begrijpen.

Wie schrijft, die blijft

Al tikkend laat ik alles geduldig boven komen. Mensen, wat heb ik zitten janken, verscholen achter dat veilige schermpje. Duizend dolken staken door mijn ziel, mijn wankele hart werd uiteen gescheurd, terwijl ik herinnering na herinnering uit mijn geheugen lepelde. De viltlaag die ik juist zo behoedzaam op het gebeurde had weten te leggen, was in een mum van tijd weer net zo dun en teer als voorheen.

Wilde ik dit persoonlijke verhaal aan jullie kwijt? Nee, eigenlijk gaat het me meer om het volgende. Kort geleden las ik iets waarvan ik niet direct het idee kreeg dat het probleemoplossend zou kunnen werken. Mijn eigen ervaring leert me echter dat het bovenhalen van gevoelens wel degelijk effect heeft op je algehele welbevinden. Probeer het gewoon eens, al is het voor de fun, toe te passen.

Benoem de ergernissen

Maak een lijst van elke specifieke gebeurtenis waarvan je het vermoeden hebt dat ze je in de weg kan zitten. Als je niet ten minste 50 herinneringen kunt opschrijven, ben je halfslachtig bezig geweest! Of je hebt er een kunst van gemaakt om je gevoelens zo diep weg te drukken dat ze intussen vastgebakken zitten in het beton. De meeste mensen kunnen er nl. honderden opnoemen.

Bij het lezen van de tweede regel dacht ik waarschijnlijk hetzelfde als jullie: ben jij gek, ik heb er maar een paar! Nog geen tien, vermoed ik. Ik houd echt niet zo veel persoonlijk drama in mij verborgen. Tot ik begon te schrijven. Zin na zin verscheen op papier. Ik begon met de meest verdrietige, gevolgd door de meest kwetsende en alsof ik ter plekke een ander was geworden, bleef de stroom maar doorgaan.

Teleurstellingen, blauwe plekken, verwachtingen die nooit uitkwamen, alle momenten dat de lieve vrede voorrang kreeg, een bucketlist die in plaats van kleiner alleen maar groter wordt, desinteresse van mensen om je heen, snijdende opmerkingen, moordende twijfel, noem het maar op. Alle kommer en kwel passeerde de revue. En omdat ik graag een optimist wil zijn, draaide ik het zaakje om en begon met het noteren van alle gebeurtenissen die zó plezierig zijn geweest dat ik ze dolgraag nog eens wil over doen. Ik kwam niet veel verder dan 8. Dat ligt vast aan mij. Maar vertel eens, hoe lang is jouw lijstje geworden?

Noot: op dit moment is Interapy al ruim twaalf jaar bezig en uit onderzoek is gebleken dat deze on-line hulpdienst even effectief is als de traditionele face-to-face gesprekken, als het gaat om begeleiding en verwerking van trauma’s, depressies, eetstoornissen, rouw e.d.. De kosten voor deelname aan Interapy worden door alle zorgverzekeraars vergoed.

print
Eetplezier Foodblog Nell Nijssen

Vond je dit leuk om te lezen?

Op Eetplezier & Meer vind je nog veel meer van dit soort artikelen.
Voel je vrij om rond te kijken op mijn blog vol heerlijke recepten en persoonlijke verhalen.

Liefhebber van bijna alles wat eetbaar is. Altijd op zoek naar nieuwe smaken. Verzamelaar van veel te veel servies. Ik word vrolijk van zon en warmte, ongerepte natuur en vooral van mensen met humor.

Ik ben benieuwd wat je denkt!

5 Reacties

  1. Ellen

    mooie blog

    Antwoord
    • nellnijssen

      Dank je, Ellen.

      Antwoord
  2. nellnijssen

    Maar Paul toch, zonder te willen overkomen als zijnde de wijsheid in pacht te hebben, opgekropte emoties zorgen voor veel spanning, in een lichaam. Daar is ondertussen genoeg onderzoek naar gedaan.. Ja, het kan voelen als een dam die breekt, maar daarna is het misschien wel een opluchting. Sterk zijn is je zwak durven voelen, weet je nog?

    Antwoord
  3. Carla

    Mooi geschreven weer Nell en ik lees waarheden als koeien ;-).

    Antwoord
    • nellnijssen

      Dank je, Carla.

      Antwoord

Trackbacks/Pingbacks

  1. We zijn verdwaald van Manon Duintjer | Eetplezier & Meer - […] precies binnen mijn netwerk van intermenselijke relaties? En vooral: hoe is het gesteld met mijn eigen ouder-kindrelatie?Binnen de ietwat…

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.