Home » Dagboek » Mijmeringen » De Bekentenis

De Bekentenis

19 04 2012 | Mijmeringen | 7 reacties

Na ruim 9 maanden bloggen wordt het de hoogste tijd voor de bekentenis. Ha, daar zul je ’t hebben, zullen er nu stellig een aantal onder jullie denken. Jawel. Fasten your seatbelts, please. Komt-ie ….

De bekentenis

Ik ben een nogal moeilijk mens. Kritisch vooral. Volgens mijn vader zit er een eigenwijzerigheid in mij die hij er niet ingebakken heeft. Volgens mijn oma (mijn karakter in het kwadraat, maar dan in een compactere vorm gegoten, vanwege een overdaad  aan Bossche Bollen in combinatie met Witte Kruispoeders) is eigengereidheid best een prijzenswaardige eigenschap. Zij vond  dat een mens niet over zich heen moest laten lopen. Daarom plette zij vervelende katten tussen de voordeur, liet krantenjongens die om geld vroegen, rustig tien minuten voor de deur staan wachten bij temperaturen van min 20 en een straffe zuidwester en blafte tegen de meteropnemer dat zijn genoteerde kubieke meters niet konden kloppen. Of hij misschien dacht dat zij een putje in de tuin had waar zij het geld ……. etc. etc.
U begrijpt het al: het zit in mijn genen.

Goed, vanwege die kritische moeilijkdoenerij wordt er in huize Eetplezier met grote regelmaat diep gezucht als er boodschappen gedaan moeten worden. Voor de Man maakt het allemaal niet zoveel uit wát we eten en waar we het vandaan halen. Het ligt aan mij. Moe word ik ervan. Van mezelf. Vallen de ene keer de sinaasappels van de markt in de smaak, een andere keer is het 3 x niks. Vorige keer een zoete, sappige mango van Appie, ditmaal een waardeloze, draderige terpentijnbom. Ik weet er geen weg mee; kan het geen plek geven; wil me er niet bij neerleggen.

Eieren

Op die manier shopt een mens nogal wat af. En blijft het afwachten. Om te beginnen: eieren dienen van onbesproken, biologische komaf te zijn. Néé, niet zomaar biologisch uit de supermarkt, maar liefst van een adres wat we kennen. Van bij ons in de buurt, zeg-maar. Ja, want we willen ons eten dan ook nog eens een beetje duurzaam enzo, van lokale boertjes, ondernemers die niet aan megastallen doen en niet in buitenproportionele, in vaste contracten vastgelegde leveringen denken. Voor mij betekent dit eieren van huis Ter Mee.

Vis

Dan vis. Waren we vroeger tevreden met een vers visje van de markt, na die ene keer dat Man als een snuffelende speurhond ermee thuiskwam, geen enkel risico nam en kordaat de hele handel bij de Keuringsdienst van Waren op het bureau deponeerde (waarna de heren bevestigden dat we na het consumeren van bedoelde visjes waarschijnlijk nog wel te redden waren, maar dat de aanduiding “vers”  niet meer van toepassing was), lopen we met een grote boog om de viskraam heen. Op naar Yerseke dan maar, alwaar de verse vis ons om de oren spartelt. Uurtje heen en terug. Och, hoezo tijdverspilling?

Vlees

Vlees, toch al spaarzaam gegeten in huize Eetplezier, vormt een nog groter probleem. In betere tijden konden we een beroep doen op hoofd slagerij bij onze plaatselijke Olifant (hallo!), nu is hij overgeplaatst naar een locatie waar de slagersafdeling zonodig opgekrikt moet worden. Werd er vroeger met alle plezier een keurig bloemstukje (rund, ja, zoek maar op) voor me afgesneden of een fijn stukje dunne lende, nu zie ik er slechts van die onherkenbare lapjes liggen. Ossenstaarten en kalfswangen zijn uit de gratie bij de moderne Slager. En laat dat nu net de soorten zijn die ik verkies boven al die vreemdsoortige, in marinadejasjes gestoken, vleesjes.

Kip

De kip geeft mij gelijk. Die vráágt om een kritische consument. Dat is mooi meegenomen. Als je zorgeloos plofkip koopt, ben je een stakker vandaag de dag. Dat doet niemand meer. Zelfs bij Unilever is die morele verplichting doorgedrongen. Sinds de uitbraak van vogelgriep in 2004 heeft er hier slechts één keer kip op het menu gestaan. Een peperdure biologische Bresse–kip, gekocht bij het toenmalige ISPC. Ik blief geen kip meer die een leven met weinig daglicht en bewegingsruimte, maar volop fokvoer en antibiotica, achter de rug heeft. Liefst had ik mijn eigen kippenhok. De ruimte laat het niet toe; mijn volledige gebrek aan onverschrokken moordlust  trouwens ook niet. Ik bedoel: wie gaat zo’n lief, rondscharrelend kippetje de nek omdraaien?

Kruiden

Kruiden. Ah, kijk aan, een lichtpuntje. Dille, peterselie, rozemarijn en bieslook zijn planten. Levende wezens dus. Die  horen niet in kleine plastic doosjes. Gelukkig weet de Turkse ondernemer dat ook en verkoopt hij fikse bossen voor een klein prijsje. Wekelijks verdient hij aan me, al heb ik telkens de neiging om méér te kopen dan strikt noodzakelijk. De kassa laat steeds zo’n belachelijk laag bedrag zien en de oogopslag van meneer Bagla ziet er zo vermoeid uit.

Brood

Over brood heb ik al genoeg gezeurd. Zie hier en daar.

Gelukkig is er ten minste één zekerheid in het leven: de Biologische Groentetas van ’t Hof Welgelegen. Nooit meer zoeken naar, altijd supervers, veel vitamientjes en op de koop toe ook nog ‘ns producten die in de vergetelheid zijn geraakt. Pastinaak, peterseliewortel, winterpostelein, een Hemelse groentetuin opende zich.

Alcoholica

Laat ik vooral de medisch verantwoorde versnapering niet vergeten te vermelden: het dagelijkse glaasje wijn. Nog zo’n onontbeerlijk product waar flink over gediscussieerd, c.q. kritisch gedaan, kan worden. Want o, lieve hemel, waarom kan ik jou, goddelijke Vermentino en donkerpaarse Pauillac, nooit gewoon bij mijn plaatselijke slijter vinden? En waarom is die fles, waarvan ik zorgvuldig de naam, de druivensoort én het jaartal heb genoteerd, altijd weer verdwenen uit het assortiment? Het klinkt ongelooflijk blasé en decadent, maar na zo’n zalig flesje van superieure kwaliteit, kun je nooit meer terug naar het eenvoudige supermarktslobberspul. Deemoedig buig ik mijn hoofd.

Wat zegt u? Stop maar? Oh, ik had anders nog een lang lijstje om af te werken. Zuivel, noten, patisserie, le Puy linzen (inmiddels opgelost door de fantastische webwinkeltip van Caroline, dank Caroline) en wat te denken van gedroogde kruiden/specerijen, thee, koffie?

Zo, dat is eruit. Na 9 maanden is mijn ei dan eindelijk gelegd. U weet nu zo’n beetje wie mevrouw Eetplezier is. Een volbloed assertief, kritisch, doelbewust, hardnekkig, onbuigbaar, onhandelbaar, onvermurwbaar, onverzettelijk, star, strak, streng, stug, moeilijk wicht. Ik heb er mijn handen vol aan.

print
Eetplezier Foodblog Nell Nijssen

Vond je dit leuk om te lezen?

Op Eetplezier & Meer vind je nog veel meer van dit soort artikelen.
Voel je vrij om rond te kijken op mijn blog vol heerlijke recepten en persoonlijke verhalen.

Liefhebber van bijna alles wat eetbaar is. Altijd op zoek naar nieuwe smaken. Verzamelaar van veel te veel servies. Ik word vrolijk van zon en warmte, ongerepte natuur en vooral van mensen met humor.

Ik ben benieuwd wat je denkt!

7 Reacties

  1. PaulO

    Ja, wat kun je het leven moeilijk maken qua inkoop.
    Ik ben daarom door de week minder kritisch, maar in het weekend wil ik ook koken van mijn speciale adresjes …

    Antwoord
  2. Caroline Brouwer

    Ik ben ook wel een beetje kritisch, maar jij slaat alles Nell!
    Ik lust ook geen kip van de supermarkt, gelukkig hebben wij hier nog één goede poelier (voor hoelang nog?). Vlees eten wij weinig en als we het eten moet het echt van de slager komen, wat een verschil met dat supermarktvlees, je proeft echt het verschil. Ja we worden wel steeds verwender, maar we willen natuurlijk ook lekker eten en dat is belangrijk!

    Antwoord
  3. Smaakmaakster

    Haha, Nell, ik had helemaal niets anders van je verwacht! 😉 Ik ben (nog) niet zo kritisch als jij, maar merk wel dat ik steeds moeilijker wordt. Als ik ergens geld aan uitgeef, moet het gewoon goed zijn. Tijdens een restaurantbezoek zit ik binnen 5 minuten (in mijn hoofd, dat wel) de recensie al te schrijven. Maarre, als jij nu uitzoekt waar ik het beste in onze buurt mijn spulletjes kan kopen, dan hoor ik het wel van je!

    Antwoord
  4. Janny

    NU heb ik toch echt de neiging om even commentaar te geven hoor………ik lach me een kriek, maar je hebt voor 100% gelijk beste Nel….(..je weet dat ik ook vaak iets aan de kaak stel via Facebook). Ons eten wordt aan alle kanten verpest door de industrie, daarom hebben wij ook maar liefst twee moestuinen…..vlees komt van de plaatselijke slager en het is nog niet zo lang geleden dat wij het hier hadden over waar die dikke lende gebleven was, die ik altijd haalde op zaterdag….zo lekker was dat, en moest inderdaad nog uit het rund gehakt worden als ik er om vroeg. Nel, we doen ons best en meer kunnen we niet. Hou vol om kritisch te zijn op alles wat je eet………!

    Antwoord
    • nellnijssen

      Dat is hem juist, Janny: ons voedsel wordt te vaak verpest door producenten met dollartekens in hun ogen. Ooit, toen ik dat ontdekte, is mijn kritische kijk verder gaan ontwikkelen. En diep in mijn hart zou ik best willen dat er meer consumenten waren die af en toe wat vaker een etiket lazen, naar de herkomst informeerden of gewoonweg een kwartiertje om wilden rijden voor betere kwaliteit van groenten, vlees of vis. Jij en ik houden vol …. nu de rest nog, Janny!

      Antwoord
  5. Es

    Ik vind je een leuk en lief wicht. Zie niks moeilijks hier. 8)

    Antwoord
    • nellnijssen

      Soms heb ik zelfs geen kritiek. Bij mensen die bijv. alleen maar aardige dingen zeggen, die ook nog eens enorm van koken houden. Daar heel plezierig over schrijven. En gewoon helemaal oké zijn.

      Antwoord

Trackbacks/Pingbacks

  1. Tevredenheid is een groot goed | Eetplezier & Meer - […] al het midden te bepalen. Niet teveel, niet te weinig van alles. Toegegeven, als het gaat om eetplezier lukt me…

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.